'Inspecteur Canardo De oude eend en de zee'

Vanaf 1985 bestaat deze serie. Ze zijn niet allemaal wat dezelfde kwaliteit, maar ik verzamel ze wel
De tekeningen zijn meer dan goed, het verhaal verwijst soms wat oubollig naar feiten uit de tijd dat het deeltje uitkwam. Het is duidelijk belgisch, voor sommigen een pré, voor andere een twijfel.

Aan het begin van dit verhaal zit Canardo met een weinig motiverende missie opgezadeld: hij moet enkele weken op zijn neefje Marcel passen, die een fan is van Toto de Tandbaars, de hoofdrolspeler van een tekenfilm en bijbehorend videospel, die zijn geïnspireerd op het tragische lot van een met uitsterven bedreigde diersoort: de roodgestippelde tandbaars. Gaap, gaap...
Maar blijkbaar kan niemand zijn noodlot ontlopen: op het tropische eiland Koedoelia – waar de tandbaars het liefst verblijft – is zojuist de echtgenote van een Belgamburgse onroerendgoedbaron ontvoert. Canardo wordt door de autoriteiten uitverkoren om dit smerige zaakje op te lossen – in het geniep uiteraard... En ziedaar de reden dat de buitenissigste detective ter wereld, immer vergezeld van de kleine Marcel en bij 38 graden in de schaduw, tijdelijk zijn tenten opslaat in Koedoeland, het paradijs van de roodgestippelde tandbaars...

'De keerzijde'

Harry Bosch is nu de nieuwste privédetective van Californië. Hij maakt geen reclame, heeft geen kantoor, en is zeer kieskeurig. Maar zijn meer dan dertig jaar ervaring bij de LAPD, de Los Angeles Police Department, zegt genoeg.
Al snel staat een van de rijkste mannen van Californië bij hem op de stoep. De miljardair nadert het einde van zijn leven en kijkt vooral op één ding met berouw terug. Ooit had hij een gepassioneerde relatie met een Mexicaanse, wat ongehoord was in die tijd. Toen zijn grote liefde zwanger raakte, verdween ze spoorloos. Wat is er van haar geworden? Kreeg ze het kind? En waar is het dan nu?
Er staan enorme belangen op het spel, niet alleen zijn eigen leven loopt gevaar, maar ook dat van degene die hij zoekt. Tegelijkertijd kan Harry het politiewerk toch niet helemaal loslaten en werkt hij als parttime rechercheur bij een klein politiebureau. Daar komt hij op het spoor van een serieverkrachter in een van de meest verbijsterende en gevaarlijke zaken van zijn toch al lange carrière.
Harry Bosch in een nieuwe rol die hem past als een oude jas. Er lopen twee verhaallijnen langs en door elkaar, goede beschrijvingen. Het is spannend, duidelijke karaktertekening en een goed einde.
Aanrader.

'De vallei der onsterfelijken'

Het 25ste album van Blake & Mortimer. Nu door anderen getekend, deze keer een Nederlander.
Hij is net uit en natuurlijk wil ik de serie compleet houden. En stripboeken zijn wel zeker ook echte boeken!
Peter van Dongen  is een Nederlands striptekenaar en illustrator.  Als zestienjarige debuteerde hij als striptekenaar in het tijdschrift Balloen. Naast het schrijven van beeldromans is hij ook werkzaam als commercieel illustrator. Zijn bekendste stripwerk tot nu toe is de serie Rampokan. Aan het eerste deel van deze serie werkte hij zeven jaar. Van Dongen tekende samen met Teun Berserik het Blake & Mortimer-verhaal "De Vallei van de Onsterfelijken".  Daarmee zijn van Dongen en Berserik de eerste Nederlandse tekenaars van deze stripreeks.In 2018 kreeg Van Dongen de Stripschapprijs toegekend.

In Lhassa heeft een eskader Zwaardvissen het keizerlijk paleis van dictator Basam-Damdu platgegooid. De wereld haalt weer opgelucht adem en viert het einde van de Derde Wereldoorlog. Maar in het naburige China komen de communisten van Mao in opstand tegen de nationalisten van Chiang Kai-Shek. Krijgsheer Xi-Li weet de hand te leggen op geschriften die hem de macht over het Midden-Rijk toeschrijven. Om de dreiging voor de regio af te wenden krijgt kapitein Francis Blake de opdracht om de Britse kolonie van Hongkong in stelling te brengen voor een eventuele aanval. In Londen raakt professor Philip Mortimer geïntrigeerd door een archeologische vondst uit China die ook heel wat interesse en afgunst wekt van buitenstaanders. De beruchte kolonel Olrik – door Basam-Damdu bedankt voor zijn diensten als militair raadgever – zint dan weer op wraak. Hij maakt gebruik van de chaos en biedt generaal Xi-Li zijn diensten aan...

'Vijf eeuwen migratie'

Vijf eeuwen migratie van Leo & Jan Lucassen. Niet omdat ik niet zou weten hoe migratie verloopt in heden en verleden, maar omdat de Indië Lezing volgend jaar op zaterdag 9 maart gaat over integreren, assimileren, de schijn daarvan en het ontbreken van de wil daartoe. Of het gedwongen zijn tot. Daar valt veel over te onderzoeken en daar moet meer over bekend worden. Migratie is van alle tijden en de ontvangende landen hebben daar min of minder moeite mee door de eeuwen heen.

Leo Lucassen is o.a. directeur onderzoek van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis (IISG) en professor sociale geschiedenis aan de Universiteit Leiden.
"Goed gefundeerde kennis is essentieel wanneer we de werkelijkheid beter willen begrijpen en politieke debatten op een zinvolle manier willen voeren," schrijven Leo en Jan Lucassen. Vijf eeuwen migratie toetst meningen aan de historische feiten. Het boek groeide uit tot een standaardwerk over immigratie in Nederland.

De auteurs van dit boek – beiden hoogleraar sociale geschiedenis – toetsen hedendaagse meningen aan historische feiten en beschrijven de geschiedenis van immigratie in Nederland vanaf de zestiende eeuw op basis van bestaande detailstudies op onderdelen. De parallellen, vergelijkingen en patronen die dat oplevert, geven een evenwichtig beeld van de voor- en nadelen van migratie en bieden houvast om te begrijpen hoe periodes van optimisme en pessimisme elkaar afwisselden. Goed leesbaar, wetenschappelijk verantwoord boek over een urgent maatschappelijk thema. Interessant voor politici, bestuurders, journalisten en sociale en geschiedwetenschappers.

Er is ook een website : www.vijfeeuwenmigratie.nl

'Dochter vermist"

Mikaela Bley, een nieuwe ster aan de Scandinavische thriller-hemel!

‘De dood, de dood, de dood,’ fluisterde Ellen toen hij buiten gehoorsafstand was. Maar het was al te laat. Haar paniek werd alleen maar groter.
Stockholm. Op een koude, regenachtige vrijdag in mei, verdwijnt het achtjarige meisje Lycke spoorloos. Alleen haar rugzakje wordt gevonden…
Op een steenworp afstand, in het hoofdkwartier van televisiezender TV4, volgt misdaadverslaggever Ellen Tamm het nieuws over de verdwijningszaak met grote belangstelling.

Ellen raakt geobsedeerd door de zoektocht naar Lycke. Met elk uur dat verstrijkt voelt ze zich machtelozer. Gefrustreerd door corrupte politieagenten, het vreemde gedrag van de gescheiden ouders van Lycke en de ontmoedigende opmerkingen van haar collega’s probeert ze haar eigen emoties onder controle te houden en de zaak zo professioneel mogelijk te benaderen. Echter, Lyckes verdwijning raakt haar persoonlijk, door een gebeurtenis in haar eigen leven. De zaak dwingt haar de confrontatie aan te gaan met haar verleden.

De tijd dringt. Waar is Lycke?
Een hoofdpersoon met een makke, verplicht voor scandinavische thrillers, is aanwezig.
Op weg naar tennisles verdwijnt de achtjarige Lycke spoorloos. Misdaadverslaggeefster Ellen Tamm voelt zich betrokken en vindt dat de pers en politie meer aandacht moeten besteden aan deze verdwijningszaak. Ze gaat zelf ook op onderzoek uit en haar chef vindt dat allang best, want dat betekent misschien mooie primeurtjes voor het televisiestation. Dan krijgt Ellen anonieme dreigtelefoontjes en komen zaken uit haar eigen verleden langzaam bovendrijven. De vertalingen van een tweede en derde deel over Ellen Tamm, Donker water en Kwaad licht, zijn inmiddels verschenen.
Ook in mijn bezit en de volgende om te lezen natuurlijk(afgewisseld met non-fictie)

De baas

Een klein, stevig gebouwd dametje stapte uit de auto en greep alle tassen die voor in de auto lagen. Met de armen vol probeerde zij de auto op slot te zetten waarbij de sleutel natuurlijk eerst viel en zij met al die tassen moeizaam bukkend deze moest oppakken en de auto op slot deed.
Wankelend, want op hoge hakken met veel bagage en een kokerrokje aan liep zij naar de voordeur. Huissleutels zoeken was een probleem maar gelukkig had haar man haar aan horen komen en de deur opengedaan.
Niet genoeg, luid gaf zij aan verwacht te hebben dat hij naar buiten was gerend bij het horen van de auto om haar te helpen met haar tassen.
Gelaten liet hij het over zich heen komen. Hij was het gewend na meer dan 40 jaar.

"Het Offerveen"

Sussanne Jansson schreef deze thriller, die net iets anders leest als veel andere.
De jonge biologe Nathalie Ström doet onderzoek in het mysterieuze veengebied rond het dorp van haar jeugd. Het veen is omgeven door bossen en meren, waar ooit offers aan de goden zijn begraven, en het gerucht gaat dat hier mensen spoorloos verdwijnen. Dan treft Nathalie na een zware storm een bewusteloze man aan in het veen, half weggezonken in het drassige land. Daar niet ver vandaan is een twee meter lang graf gegraven. Het lijkt bijna een herhaling van de mensenoffers die hier in de ijzertijd plaatshadden.
De biologe heeft een gescheidenis met het veen dat leidt tot een onverwachte ontknoping. Het verleden speelt een belangrijke rol. Sfeervol geschreven in een rustig tempo, maar wel boeiend.

'De officier'

Ik heb het al een keer over Robert Harris gehad hier, maar hij weet ook zo goed geschiedenis met eigen inbreng te combineren. Alfred Dreyfus, de naam is velen bekend. Ook dat het zeer onrechtvaardig was wat hem overkwam. Dit verhaal geeft diepte door een persoon te nemen en die uit te bouwen tot een mens. Je weet hoe het afloopt, maar je wil steeds sneller door het boek heen om het einde te kunnen lezen. De geest van de tijd, de veroordeling was in 1985, wordt goed weergegeven. Nee, niet Dreyfus wordt als hoofdpersoon genomen, maar wil je weten hoe het gaat dan zul je het boek zelf moeten lezen.

Volgend jaar ga ik mijn boeken nummeren, eens kijken hoe ver ik kom in 2019!

'Koorts'

Koorts, Deon Meyer
Ik wil je vertellen over de moord op mijn vader.

Aan dit boek ben ik begonnen met het idee weer een enorm goede thriller te ‘beleven’, maar dat viel tegen. Af en aan lees ik een stuk in dit boek, maar het wil niet echt lukken. De distopische roman die dit is wil mij maar niet boeien.

Willem Storm en zijn zoon behoren tot de weinige overlevenden in Zuid-Afrika – en de rest van de wereld – van een allesverwoestend virus. Willem wil hun leven weer opbouwen bij de stuwdam bij Vanderkloof, vanwege de beschutte ligging en de mogelijkheid om elektriciteit op te wekken. Alleen is Vanderkloof niet helemaal verlaten. Een groepje uitschot gebruikt het plaatsje als uitvalsbasis, en houdt een vrouw gevangen. Ze hadden door kunnen rijden, maar zo zit Willem niet in elkaar. Wanneer het tot een schietpartij komt, blijkt niet Willem, maar de dertienjarige Nico het koelbloedigst.
Als Nico jaren later zijn memoires schrijft en terugkijkt op zijn leven, lezen we over de momenten waarop zijn hart werd gebroken, zijn loyaliteiten op de proef werden gesteld, en over zijn pijnlijkste herinnering: de moord op zijn vader.

De recensies zijn lovend, maar het is geen boek met mij al bekende personen. Het wordt een meesterlijke vertelling genoemd en ik zal hem best nog wel een keer uitlezen wanneer ik minder gehinderd wordt door het pessimisme over de wereld, maar voor nu, nee. Jammer.

"De jongen in de sneeuw

Samuel Bjørk,  het ijzingwekkende vervolg op Ik reis alleen en De doodsvogel, keert het beroemde rechercheteam Holger Munch en Mia Krüger terug
"De schrijver heeft met De doodsvogel zijn debuut Ik reis alleen op z'n minst geëvenaard. De flitsende cliffhanger waarmee het boek eindigt, maakt dat je haast niet kan wachten op deel 3.''**** Vrij Nederland Detective en Thrillergids

Maar, dit boek is te kort, het lijkt net of je maar de helft van het hele boek hebt gekregen. Het wordt een derde deel genoemd, met een klifhanger aan het einde, maar voor mijn gevoel houd het te plotseling op. Het is uiterst spannend, dat wel.

Als in een Noors bergmeer een bruut vermoorde ballerina van het Nationale Ballet wordt gevonden en er vlakbij een camera op statief blijkt te staan gericht op de plaats delict, wordt in Oslo het team Moordzaken van Holger Munch, die met verlof was vanwege een zwaar ongeluk van zijn dochter, ingeschakeld. Hij vraagt zijn briljante, maar depressieve collega Mia Krüger, die net een half jaar vrij had genomen om te gaan reizen en los te komen van alles, toch mee te werken en ze zegt "ja'. Als een tweede en derde moord plaatsvinden, ook op jonge mensen die door een injectie met scopolamine (duivelstong) zijn gedood, terwijl een camera op statief op hen is gericht, is duidelijk een seriemoordenaar aan het werk. De Noorse toneelschrijver en singer-songwriter Frode Sander Øien (1969) debuteerde in 2013 met de thriller "Ik reis alleen', deel 1 van de bestsellerserie over Holger. Dit goed vertaalde derde deel is superspannend door de uitstekende plot/subplots, een hoog tempo in ruim 75 hoofdstukken, twee heel herkenbare rechercheurs en een schokkende ontknoping die meesterlijk verband legt met Mia's verleden.

Dat bedoel ik, dat verband is boek vier, maar zou eigenlijk hierin horen volgens mij!

Driver's atlas Britain 2019

Wat gaan we nou krijgen, een boek met kaarten bespreken? Ja, want een goed kaartenboek doet wonderen. Ik ben van de oude stempel en houd van een kaart op mijn knie bij het rondreizen.
De tomtom is fijn om op een adres te komen, maar hoe je daar komt maak ik graag zelf uit.
Al zeg ik het zelf, ik ben een goede navigator en weet overal te komen met een kaart in de hand.
In september reisden wij door Noord-Engeland en Zuid-Schotland en het was heel saai geweest om de tomtom de weg te laten bepalen. Nu koos ik kleine wegen waar ook de chauffeur om zich heen kon kijken om van de omgeving te genieten. Pas aan het eind van de dag, of richting een specifieke attractie ging de tomtom aan.
Dat doen met zo'n hele grote kaart van het hele land is hopeloos. Te groot, te lastig te vouwen, maar van Engeland konden wij niet zo'n fijn boek kopen als je wel van Frankrijk bv. hebt.
Gelukkig hadden wij bij 'Pied a terre' al een kaartenboek gekocht, maar in York vonden wij deze, waar echt alle wegen in te vinden zijn.
Ik gun iedereen zo'n fijn kaartleesboek als dit, dat op schoot gelegd kan worden om precies te weten waar je bent.

Samenvatting
A handy, flexibound glovebox sized road atlas, in an A5 format. Each page has been titled with its geographical location so you can turn to the page you need more easily. There is also a full-colour, admin map showing all the latest unitary authority areas, easy-to-use mileage chart and clear easy-to-read index with more than 23,000 place names including airports, top tourist sites and motorway services listed. Wide minor roads (more than and less than 4m wide), National Trust, English and World Heritage sites, crematorium locations and other hard-to-find places are also shown.

'De heilige Rita'

Donderdag kreeg Tommy Wieringa de zoveelste literatuurprijs. Wat is er met die schrijver dat ik hem niet kan lezen. Deze zomer in dit boek begonnen en uiteindelijk in porties ook uitgelezen, maar ik vind er niets aan. Mis ik een Wieringa-tic? Kan iemand mij vertellen waarom dit literatuur wordt genoemd(heb toch al een hekel aan het woord en betiteling literatuur, een boek is goed als het fijn leesbaar is). Zijn vorige boeken heb ik vermeden. Dat blijf ik dus doen. Maar voor wie het prettig leesbaar vindt, be my guest.

'Conclaaf'

Robert Harris. Mij ooit aanbevolen als schrijver en ik moet zeggen, boeiend. Dit boek gaat over een gegeven dat al bijna 2000 jaar oud is. Hoe wordt de nieuwe paus gekozen en wat voor machinaties zijn daarbij mogelijk, worden toegepast of wat dan ook.
Harris maakt daar een boek van dat je blijft lezen, spannend een boek dat je je pas weglegt wanneer het uit is. Èn meteen kijken naar een volgende titel.

De paus is dood. De deuren van de Sixtijnse Kapel sluiten en volgens de eeuwenoude traditie zullen honderdzeventien kardinalen hun stem moeten uitbrengen in de geheimzinnigste verkiezing ter wereld. De kardinalen zijn allen zeer vrome mannen. Maar ze zijn ook ambitieus en elkaars rivalen. In de volgende tweeënzeventig uur zal een van hen de machtigste spirituele leider op aarde worden.
Al snel wordt duidelijk dat een van de gedoodverfde kanshebbers een groot geheim verbergt. Een geheim dat het voortbestaan van het Vaticaan op het spel kan zetten.

Daar werd wat gruwelijks verricht

Reggie Baay.

Het eerste boek over de slavernij in de Oost. Nooit over nagedacht, maar daar kwam het natuurlijk ook voor, al lang voor de VOC zich daar vestigde. Geen plantage slavernij, maar wel alle andere soorten. Indien de slaven in Europa aankwamen gaf dat problemen want daar waren geen slaven. In de Oost werd in 1860 de slaverij officieel afgeschaft, maar tot ver in de twintigste eeuw bestond het nog steeds. Het was deels een andere vorm, maar groter nog in omvang dat in de West. Alleen was het niet bekend in Nederland. 

Boeiend boek, leesbaar geschreven zonder enige vooringenomenheid. Nuchter weergegeven. Daar zou meer over geschreven kunnen en moeten worden. Het duurt nog steeds voort in bepaalde vormen. Ook in het huidige Indonesië.

'2 Januari 1668: Francisco van Bengale, slaaf van onderkoopman Jan Grootstadt, verhangt zich.' Deze Francisco was een van de velen die de dood verkozen boven een ondraaglijk slavenbestaan in Nederlands Oost-Indië.
Van de beginjaren van de VOC tot aan het einde van de kolonie volgt Baay het spoor van de mensenhandel in de Nederlandse koloniën in de Oost. De koloniale slavernij nam er vele vormen aan: er waren huisslaven, kindslaven, seksslaven, ambachtsslaven, maar ook slaven op de plantages en perken. Slaven werden vernederd, gefolterd en vermoord. Honderdduizenden personen zijn in de Oost tot slaaf gemaakt of waren dat al en zijn verhandeld.
Reggie Baay schrijft de geschiedenis van de slavernij in Indië. Want het is een misverstand te denken dat de slavernij in de koloniën zich beperkte tot de West. En hoe komt het dat ons beeld van de mensenhandel zo vertekend is, alsof er geen echte slavernij bestond? Daar werd wat gruwelijks verricht is, hoe ongelofelijk dat ook lijkt, het eerste boek waarin de geschiedenis van de slavernij in 'ons Indië' in zijn geheel verteld wordt.

'Macbeth' Jo Nesbo

Ha, fijn weer een Nesbo. Er staat helaas bij dat Harry er niet in voor komt. Dat dit geïnspireerd is door Macbeth en in een denkbeeldig Schotland speelt. Jammer, de plaats waar het speelt bestaat niet echt. De hoofdpersonen zijn groter dan levensgroot en daardoor ook niet echt. Het heeft mij moeite gekost dit boek uit te lezen. Dan helpt een ereader niet echt want snel doorbladeren en de pagina’s ‘scannen’ werkt dan niet. In de recensies staat dat het niet werkt het overzetten van de Macbeth thematiek en daar sluit ik mij bij aan.
De samenvatting: Een donker, vervallen, corrupt fabrieksstadje in het Schotland van de vroege jaren 70. Een politiemacht die worstelt met een aanhoudend drugsprobleem. De illegale handel wordt beheerst door twee drugsbaronnen en één van hen – een meester in manipulatie genaamd Hecate – heeft connecties met de allermachtigsten, en is niet bang deze tegen elkaar uit te spelen. Inspecteur Macbeth wordt gemanipuleerd en er is steeds meer geweld. Men noemt het meeslepend, ik niet. De strijd is niet reëel voorgesteld, het is een filmscenario maar dan over-de-top.

'Urbex'

Hij klom door het luik naar beneden en naar binnen. Het was pikkedonker. Gelukkig had hij een mijnwerkerslamp op zijn hoofd aan een elastieken band.

Stommelend bereikte hij de trap en liep naar boven. Alle ramen en deuren waren of van buiten of van binnen met planken gebarricadeerd op wat spleetjes zonlicht na.

In de grote ruimte waar hij was terechtgekomen zat een groot dakraam wat de hele ruimte van licht voorzag. Hij zette zijn apparatuur neer en ging aan het werk. Licht meten, kleur bepalen, plaats bepalen en nadenken over het middelpunt.

In deze ruimte was zo te zien sinds de afsluiting ruim 30 jaar geleden niemand meer geweest. Hij was de eerste die voetstappen maakte in het stof op de prachtige parketvloer. Stofrag hing vanaf het plafond naar beneden in de hoge ruimte. De hoge lampen leken door ijle draden aan elkaar verbonden. De brede traptreden nodigden uit om naar de andere etages te gaan.

Het vastleggen met zijn toestel was daarna eenvoudig, hij bewerkte de beelden daarna uitvoerig om eenheid in kleur en sfeer te bereiken.

Hij was totaal gelukkig, bezig met urbex fotografie, het vastleggen van verlaten ruimten waar je meestal niet mocht komen.

©Hannie Stork

Verlaten gebouwen
Het betreden van verlaten gebouwen is de meest voorkomende vorm van urban exploring. Meestal gaat het daarbij om verlaten oude fabriekspanden, maar vaak ook voormalige ziekenhuizen, scholen, kantoorgebouwen of gestichten. Kastelen en kerken zijn ook zeer geliefd. Vaak zijn deze gebouwen zwaar aangetast door de tand des tijds en bespoten met graffiti. Verlaten gebouwen worden vooral vanwege hun architectuur, zoals bijvoorbeeld kastelen en kerken, of uit historische interesse bezocht.
 "Laat slechts voetstappen achter, neem slechts foto's mee"

De foto is gemaakt door Urbex-fotograaf Arno Raps

'Het heft in eigen hand'

van Stephanie Laurens

 

Alles door elkaar lees ik. Thrillers, historie, literair(maar niet te), van diepzinnig tot uiterst flutwerk. Het leuke is dat je dat flutwerk leest met een glimlach en het weg kunt leggen zonder problemen. Vroeger was het Georgette Heyer, die in de eerste helft van de 20^e eeuw regency romans schreef geïnspireerd door Jane Austen.

Nu zijn het de historische romans van merken als Harlequin. Stephanie Laurens schreef bergen van deze romans en ze is vier jaar jonger dan ik. Ook nu hebben deze romans een brede lezerskring. Mijn collega’s riepen vroeger 'betrapt' wanneer zij mij zo’n boek zagen lezen. Maar het plezier en de pure ontspanning die uitgaat van zo’n sprookjes leven twee eeuwen geleden kennen zij dan ook niet. Jammer voor hen.

De hoofdpersoon peinst er niet over om te trouwen! Dat wil zeggen, op een verstandshuwelijk zit ze absoluut niet te wachten. Zij wil trouwen uit liefde, ze wil overrompeld worden en veroverd door haar eigen held. Ze weet zeker dat ze zo'n man niet zal vinden op de gebruikelijke - doodsaaie - Londense balavonden.
Vastbesloten haar ware liefde vinden, besluit ze haar heil elders te zoeken - en bezoekt ze een volkomen onoorbare soiree. Haar gewaagde poging wordt echter ruw verstoord door Timothy Danvers, Viscount Breckenridge, die haar gebiedt onmiddellijk te vertrekken, nu haar reputatie nog intact is.
Tot zijn ontzetting brengt zijn bemoeienis haar juist in gevaar. Ze wordt door een onbekende man in een rijtuig geduwd en ontvoerd. Timothy zet meteen de achtervolging in om die opstandige Heather te redden - en misschien wel de held te zijn waar ze al die tijd naar op zoek is geweest.
Zal het hem lukken om Heather uit de handen van haar ontvoerders te bevrijden of wacht haar een erger lot?

 

Bestaat er nog iets onschuldigers dan zo’n verhaaltje, dacht het niet. En nu met een kopje thee en koekjes op de bank genieten, voor de tweede keer.

'Selma'

Ik herinner me Carolijn Visser nog wel van mijn tijd in Pintohuis waar zij een lezing gaf over een van haar boeken. Meest reisverhalen als ik mij goed herinner.

Dit is een reis door het leven van iemand die interessante tijden en plaatsen meemaakte.

Boeiend, leesbaar en van binnenuit bevestigend wat er al over bekend was, die schrale revolutionaire tijd in Peking.

Ze schildert de grote parades ter ere van de Volksrepubliek, de ideologische blindheid van westerse fellowtravellers, de grote hongersnood en uitzinnige Rode Gardisten die alles wat westers en oud was vernielden. Selma Vos leefde in China ten tijde van Laat Honderd Bloemen Bloeien, de Grote Sprong Voorwaarts en de Culturele Revolutie. Zij en haar gezin werden slachtoffers van de grootse idealen van de maoïstische heilstaat. De Culturele Revolutie betekende de ondergang van het hele gezin. 
Carolijn trekt je het leven van Selma in zonder oordelen, je wilt het boek echt uitlezen terwijl je al snel begrijpt dat hier geen happy end aan kàn komen.
Het grappige is dat het soms als roman, soms als historisch boek in de bibliotheek is geplaatst, maar dat is alleen maar te begrijpen als je in een bibliotheek hebt gewerkt.

'Een onafwendbaar einde'

Elizabeth George

Op de helft gekomen van dit boek zag ik een recensie. Ik wou dat ik de recensie niet had gelezen. Daarna las ik anders. De clou was weg. Wat een goed geschreven boek over ellende was tot dan toe wist ik nu hoe het eindigde, nou ja, ongeveer. Dat is niet goed dames en heren recensenten. Ik wil niet weten hoe het afloopt.

Het las alsof je keek naar een film van Ken Loach. Een ongeluk dat je ziet gebeuren, een boek over levens die al mislukt lijken zodra ze beginnen.

Ook zou dit boek een Inspecteur Lynley mysterie zijn. De man komt in het hele boek niet voor en Havers alleen aan het einde.

Het is ook geen echte thriller, wel een goed geschreven boek over onontkoombaarheid van het opgroeien in een achterbuurt zonder kennis van kansen en mogelijkheden. Diep triest.

Een samenvatting: Toby is zeven, Joel elf en Ness vijftien wanneer hun grootmoeder hen dumpt op de stoep van hun tante Kendra. Kendra Osborne, een mooie vrouw van veertig, heeft weinig omkijken naar de schuchtere Joel en de geestelijk gehandicapte Toby. Joel is op school een vaak gepeste eenling, die zich plichtsgetrouw over zijn broertje ontfermt. Hun zusje Ness daarentegen daalt steeds verder af in een wereld van junks, dealers en geweld.
Als Joel en Toby op een dag in elkaar worden geslagen, zoekt Joel bescherming bij een ex-vriendje van Ness. Maar deze crimineel vraagt daar wel iets voor terug en Joel slaat daarmee een pad in dat regelrecht naar een desastreuze ontknoping leidt.

Moeraswiebelaar, een voorleesverhaal

Hanneke zit vrolijk te zingen achter op de fiets bij haar vader.

Vanmorgen zei haar vader tegen haar moeder: “Maak maar wat meer boterhammen, vandaag neem ik Hanneke mee. Het is vakantie en wanneer je acht jaar bent, duurt de vakantie heel lang. Mama heeft extra boterhammen gemaakt en er een appel bijgedaan en alles ging in de fietstassen van pa. Zo gaan ze vanuit Amsterdam West op weg naar de pont over het IJ naar Amsterdam Noord. Achterop met de voeten in de fietstassen.

Hanneke kent de weg wel, zo rijden ze ook altijd naar oma en opa. In Noord gaat het nu alleen de andere kant op en rijdt pa de polders van Waterland in. Boerenland met koeien en schapen. Achterop zit Hanneke te kijken, te zingen en babbelt ze over wat er allemaal te zien is. Er valt veel te vragen over alles wat ze ziet. Een elektra huisje, wat is dat, wat doet het en wanneer papa het weet geeft hij antwoord. Hij heeft zijn adem ook hard nodig om te fietsen.

Op een mooie plek op een van de lage dijken staat een oude bank waarop zij hun brood eten en de restjes aan de eendjes voeren. Er wordt nog een appeltje geschild door papa en dan gaat het weer verder op de fiets.

Hanneke vind het allemaal best zo.

Maar de zon schijnt wat minder vrolijk na het eten en er komen grote regenwolken aan. Als de regen begint, worden ze beiden door en door nat. Pa stapt af en gaat opzoek naar een regencape in een van de fietstassen. Hij vindt hem en zegt tegen Hanneke dat ze hem snel moet openvouwen. Midden in de regenbui wordt het dan toch hard lachen. De regencape is zo oud dat deze in rechthoekjes uit elkaar valt en zo staat Hanneke toch in de regen.

Zijn jas is gelukkig waterdicht. Hij zit dagelijks op de fiets. Samen kijken ze naar de lucht. Het ziet er niet naar uit dat het snel droog wordt.

“Hanneke, ik breng je naar tante Adri. Die woont hier het dichtste bij en daar kun je drogen. Zij heeft vast ook wel wat warms te drinken voor ons.”

Zo gezegd, zo gedaan. Tante ziet hen aankomen en staat al in de deuropening.

“Kom binnen, kom binnen. Wat zijn jullie nat. Ik haal meteen een handdoek.”

Hanneke wordt boven afgedroogd en beneden in de kamer met een beker chocolademelk neergezet. Pap zit met oom Jan te praten en tante gaat bij Hanneke zitten, aan het raam. Vanuit haar huis kan je de polder zo inkijken. Een vlak groen land met sloten en in de verte een boerderij.

“Kijk,” zegt tante, “kijk door je wimpers heen langs de sloot. Het heeft nu geregend en dan zie je er soms een.”

“Wat moet ik zien?” vraagt Hanneke nieuwsgierig. “Waar moet ik naar kijken?”

 “Je ogen half dicht doen en langs de sloot kijken. Heel misschien zie je dan een Moeraswiebelaar.”

Hanneke kijkt haar aan en denkt jaja,  maar vraagt netjes, “Wat is dat voor iets?”

“Nou,” vertelt tante, “een moeraswiebelaar houdt van regen en water. En natter dan nu kan je het niet voorstellen. Het leven van een moeraswiebelaar is die van water en vissen. Hij heeft zwemvliezen tussen zijn tenen en is heel lang en dun.

Zie je die dunne vogel daar staan?”

Ja die ziet Hanneke wel.

“Nou dat is een reiger en die worden nogal eens verwisselt met moeraswiebelaars. Gelukkig maar anders zouden ze geen leven meer hebben. Vroeger was er meer polder en minder stad en huizen. Toen was het leven van een moeraswiebelaar prettig. Hij houdt niet van andere moeraswiebelaars en al helemaal niet van mensen.

Soms zie je achter een boerderij of zomaar langs een sloot een klein schuurtje staan.

Dat zijn buitenwc’s en rommelhokken, maar de ideale verblijfplaats voor die hele dunne wiebelaars. Ze kunnen doodstil blijven staan, en vallen dan ook absoluut niet op tussen reigers, wilgen en struiken. Ze zijn niet zo groot, ongeveer zoals jij Hanneke en worden ook daarom over het hoofd gezien. Van de zon worden ze chagrijnig en van vissen worden ze vrolijk voor zover zo’n sombere figuur ooit vrolijk genoemd kan worden. Vroeger heb ik wel eens naast zo’n wiebelaar gezeten. Als kind dan. Dat verdraagt een wiebelaar nog net. Hij praatte in zichzelf.”

“Vissen, vissen, vinnige vissen vangen.

Bolle brasem, snelle snoek,

zittend langs eindeloos groen gras in de grazige weiden.

Hanige waterhoenders op het water,

vurige voorntjes in het water

Vangen, vissen vangen.

Kwakende kikkers,

groepen grutto’s, koeien en kievieten,

schaapjes en scheepjes.

Lekker vissenvangen.”

Hanneke staat voor het raam en probeert, om aardig te zijn voor haar tante, te kijken naar iets als een moeraswiebelaar. Wat moet ze ervan denken? Bestaan die echt?

Ze besluit het vanavond thuis aan haar moeder te vragen.

Hanneke heeft het wel naar haar zin met warme chocolademelk en koekjes bij oom en tante. Gelukkig houdt het op met regenen en kunnen ze op de fiets weer terug naar huis.

Tot op de pont is Hanneke stil achter op de fiets. Op de pont vraagt ze voorzichtig of haar vader weet wat moeraswiebelaars zijn. Papa kijkt eens naar beneden naar zijn dochter en maakt er zich vanaf door te zeggen dat ze dat aan mama moet vragen.

Al snel wordt er achterop die fiets weer gebabbeld en gezongen en de enige die echt moe thuiskomt is papa zelf.

Aan tafel wordt Hanneke wat stiller en ze ziet er ook rozig uit na zo’n dag in de buitenlucht. “Mam, weet jij wat een moeraswiebelaar is?” vraagt Hanneke nog.

Ma lacht en zegt: “Ik moet even zoeken naar een boek en dan zal ik daar een stukje uit voorlezen. Er staat ergens iets over moeraswiebelaars in dat boek.”

Helemaal blij gaat Hanneke naar bed en ma komt nog even voorlezen uit ‘De zilveren stoel’ van C.S. Lewis. Het stukje waar de moeraswiebelaar in voorkomt.

Eigen werk © Hannie Stork

Nobel Streven

Frits van Oosterom

Wanneer je de schrijver hoort spreken denk je, ja dat wil ik lezen. Het blijft ondanks alles toch een ver van mijn bed verhaal. Het is niet als roman geschreven, de noten staan online wat het beter leesbaar maakt, maar toch, echt boeien deed het mij niet.

Zo weinig slechts dat ik de inhoudsbeschrijving in zijn totaliteit ergens van heb overgenomen.

Je moet wel heel erg van de Middeleeuwen houden om dit inhoudelijk te lezen.

‘Rond 1372 kwam op het luisterrijke kasteel Santpoort Jan van Brederode ter wereld in de meest gezegende omstandigheden. Een kleine veertig jaar later sneuvelde hij roemloos, als ridderlijke huurling, in de fameuze Slag bij Azincourt. Nobel streven reconstrueert, als een historische detective, de loop van dit bizarre leven tot in verbluffende details.
Hoe Jan tot tweemaal toe met een gigantisch Hollands leger de Zuiderzee overstak voor oorlog tegen Friesland. Hoe hij naar Ierland reisde om in een onderaardse grot het helse vagevuur van Sint Patricius te voelen. Zijn jaren in het klooster, waarin hij een sprankelende Middelnederlandse tekst schreef. Zijn pogingen om de gigantische erfenis van zijn echtgenote te verwerven, en hoe hij daarvoor zelfs deze Johanna uit haar eigen klooster ontvoerde... En hoe zijn naam door heel Europa roemrucht zou worden: tot in Parijs, waar men college gaf over zijn geval, en tot aan de Engelse koning Henry V. “

‘Aan het eind van de dag’

Een boek uit 2016 dat ik had gemist. Ik mis wel meer nu ik niet meer in de bieb werk. Je kunt wel abonnementen hebben op allerlei nieuwsbrieven, maar dat is geen vergelijk.

‘Aan het eind van de dag’ dus bij de bieb in Krommenie gehaald en gelezen. De titel deed  mij denken aan ‘The remains of the day’ geschreven door Kazuo Ishiguro en verfilmd in 1989.

Dit draait ook om het terugkijken naar een leven, bij Noordervliet een oud bewindsvrouwe waar een biografie over dreigt te komen. Voor een deel heel herkenbaar omdat het ook een deel van mijn leven beschrijft. De idealen als jongere die zich ontworstelde aan het gezin waar je opgegroeid en die idealen die je langzaam ziet wegzakken in het dagelijks leven en al het andere wat een mens overkomt.

Minder navrant en ingrijpend als bij Ishiguro. Maar die vond ik wat te gestileerd

Knap van haar vind ik de beschrijvingen van dat leven. Ik zie het voor me en kan het inkleuren. Dat zou ik ook graag kunnen, maar ik loop jaren achter op haar kennis en talenten. Je kunt er niet omheen dat ze biografisch materiaal gebruikt en ombuigt om te gebruiken, maar dat is juist het bijzondere. Het verhaal is niet het verhaal van de schrijfster, die haar eigen geschiedenis er wel voor gebruikt.
Op de kaft staat:"Geschreven met de analytische blik van een historicus, met de psychologische finesse en ironisch zelfinzicht, is Aan het eind van de dag een grootse roman over ouder worden, falen en doorleven". Daar kan ik het helemaal mee eens zijn.

De sigarenfabriek van Isay Rottenberg

Hella en Sandra Rottenberg hebben de verborgen geschiedenis van een joods Amsterdammer in nazi-Duitsland uitgezocht en opgeschreven.

Het boek is een van genomineerden voor de Libris Geschiedenis prijs 2018.

Niemand kende dit verhaal totdat er een oproep werd gedaan betreffende onteigeningen in Hitler-Duitsland. Op de kaft wordt het een meeslepend verhaal genoemd, vol inkijkjes in de vooroorlogse machtsuitoefening door de Nazi’s.

Meeslepend is wat teveel gezegd naar mijn mening, maar wel een boeiend boek om over na te denken. In de geest van Isay is niet meer te kijken, maar dat het een doordouwer was staat wel vast. Het interview tijdens het geschiedenis festival liet goed zien hoe beide nichtjes over hun grootvader en zijn tijd dachten.

Mij moet nog van het hart dat de bibliotheek indeling Tabaksindustrie nergens op slaat. Het is een geschiedenis uit de jaren dertig met uitlopers plus de omgang van de nazi’s met de joden.

Ach, druk maken helpt toch niet….

Kort interview met de schrijfsters

Maand van de Geschiedenis

Als geschiedenis-gek ga ik natuurlijk naar het Geschiedenis Festival op 6 oktober en naar de Nacht van de Geschiedenis op 27 oktober. 

Gelezen heb ik niet alles, maar in De sigarenfabriek van Isay Rottenberg ben ik bezig en Nobel Streven ligt al klaar. Ben benieuwd welke gaat winnen.

De vijf beste historische boeken zijn bekend gemaakt
15 september 2018 - De shortlist met vijf genomineerden voor de Libris Geschiedenis Prijs 2018 is vandaag bekendgemaakt. De prijs bekroont historische boeken die een algemeen publiek aanspreken. De Libris Geschiedenis Prijs is een initiatief van Historisch Nieuwsblad, Libris, Nederlands Openluchtmuseum, Rijksmuseum Amsterdam, VPRO en de Volkskrant en bestaat uit een geldbedrag van 20.000 euro. De prijs is onderdeel van de Maand van de Geschiedenis en wordt traditiegetrouw eind oktober uitgereikt.

Juryvoorzitter is dit jaar Jeroen Dijsselbloem, voormalig minister van Financiën en oud-voorzitter van de eurogroep. Op 28 oktober 2018 wordt de Libris Geschiedenis Prijs 2018 uitgereikt door juryvoorzitter Jeroen Dijsselbloem tijdens een speciale live-uitzending van het radioprogramma OVT.

Uit een lijst van meer dan driehonderd historische boeken heeft de jury de volgende vijf titels genomineerd voor de Libris Geschiedenis Prijs 2018:

- Remieg Aerts, Thorbecke wil het. Biografie van een staatsman;
- Piet Hagen, Koloniale oorlogen in Indonesië. Vijf eeuwen verzet tegen vreemde overheersing;
- Frits van Oostrom, Nobel streven. Het onwaarschijnlijke maar waargebeurde verhaal van ridder Jan    van Brederode;
- Hella en Sandra Rottenberg, De sigarenfabriek van Isay Rottenberg. De verborgen geschiedenis         van een Joodse Amsterdammer in nazi-Duitsland;
- Gabri van Tussenbroek, De toren van de Gouden Eeuw. Een Hollandse strijd tussen gulden en God.

Opnieuw beginnen

Misschien komt het omdat ik mijzelf bezondig aan het schrijven van korte verhalen, maar ik lees er anders door. De beschrijvingen slorp ik op om zelf ook tot mooie woorden en zinnen te komen. Daardoor lees je anders.

Aan de andere kant schrijf ik te weinig. Je moet veel op papier zetten voor er iets zinnigs overblijft. Mijn eerste bundel was een probeersel, zelf uitgegeven in een héél beperkte oplage omdat het familieverhalen zijn. Vanuit de genealogie nieuwsgierig geworden naar de levens van mijn voorouders heb ik verhalen bedacht, die naarmate ze in tijd dichterbij komen, meer oude verhalen in een nieuw jasje zijn geworden.

Omdat schrijven verslavend is met een ander onderwerp doorgegaan, maar dat vergt meer proberen voor het leesbaar is. Geschiedenis herschrijven is toch anders dan stukjes verhaal die je hoort of leest om te zetten in iets anders. Maar hoop doet leven.

Dus na de stop in 2013 verder in 2018....