'Macbeth' Jo Nesbo

Ha, fijn weer een Nesbo. Er staat helaas bij dat Harry er niet in voor komt. Dat dit geïnspireerd is door Macbeth en in een denkbeeldig Schotland speelt. Jammer, de plaats waar het speelt bestaat niet echt. De hoofdpersonen zijn groter dan levensgroot en daardoor ook niet echt. Het heeft mij moeite gekost dit boek uit te lezen. Dan helpt een ereader niet echt want snel doorbladeren en de pagina’s ‘scannen’ werkt dan niet. In de recensies staat dat het niet werkt het overzetten van de Macbeth thematiek en daar sluit ik mij bij aan.
De samenvatting: Een donker, vervallen, corrupt fabrieksstadje in het Schotland van de vroege jaren 70. Een politiemacht die worstelt met een aanhoudend drugsprobleem. De illegale handel wordt beheerst door twee drugsbaronnen en één van hen – een meester in manipulatie genaamd Hecate – heeft connecties met de allermachtigsten, en is niet bang deze tegen elkaar uit te spelen. Inspecteur Macbeth wordt gemanipuleerd en er is steeds meer geweld. Men noemt het meeslepend, ik niet. De strijd is niet reëel voorgesteld, het is een filmscenario maar dan over-de-top.

'Urbex'

Hij klom door het luik naar beneden en naar binnen. Het was pikkedonker. Gelukkig had hij een mijnwerkerslamp op zijn hoofd aan een elastieken band.

Stommelend bereikte hij de trap en liep naar boven. Alle ramen en deuren waren of van buiten of van binnen met planken gebarricadeerd op wat spleetjes zonlicht na.

In de grote ruimte waar hij was terechtgekomen zat een groot dakraam wat de hele ruimte van licht voorzag. Hij zette zijn apparatuur neer en ging aan het werk. Licht meten, kleur bepalen, plaats bepalen en nadenken over het middelpunt.

In deze ruimte was zo te zien sinds de afsluiting ruim 30 jaar geleden niemand meer geweest. Hij was de eerste die voetstappen maakte in het stof op de prachtige parketvloer. Stofrag hing vanaf het plafond naar beneden in de hoge ruimte. De hoge lampen leken door ijle draden aan elkaar verbonden. De brede traptreden nodigden uit om naar de andere etages te gaan.

Het vastleggen met zijn toestel was daarna eenvoudig, hij bewerkte de beelden daarna uitvoerig om eenheid in kleur en sfeer te bereiken.

Hij was totaal gelukkig, bezig met urbex fotografie, het vastleggen van verlaten ruimten waar je meestal niet mocht komen.

©Hannie Stork

Verlaten gebouwen
Het betreden van verlaten gebouwen is de meest voorkomende vorm van urban exploring. Meestal gaat het daarbij om verlaten oude fabriekspanden, maar vaak ook voormalige ziekenhuizen, scholen, kantoorgebouwen of gestichten. Kastelen en kerken zijn ook zeer geliefd. Vaak zijn deze gebouwen zwaar aangetast door de tand des tijds en bespoten met graffiti. Verlaten gebouwen worden vooral vanwege hun architectuur, zoals bijvoorbeeld kastelen en kerken, of uit historische interesse bezocht.
 "Laat slechts voetstappen achter, neem slechts foto's mee"

De foto is gemaakt door Urbex-fotograaf Arno Raps

'Het heft in eigen hand'

van Stephanie Laurens

 

Alles door elkaar lees ik. Thrillers, historie, literair(maar niet te), van diepzinnig tot uiterst flutwerk. Het leuke is dat je dat flutwerk leest met een glimlach en het weg kunt leggen zonder problemen. Vroeger was het Georgette Heyer, die in de eerste helft van de 20^e eeuw regency romans schreef geïnspireerd door Jane Austen.

Nu zijn het de historische romans van merken als Harlequin. Stephanie Laurens schreef bergen van deze romans en ze is vier jaar jonger dan ik. Ook nu hebben deze romans een brede lezerskring. Mijn collega’s riepen vroeger 'betrapt' wanneer zij mij zo’n boek zagen lezen. Maar het plezier en de pure ontspanning die uitgaat van zo’n sprookjes leven twee eeuwen geleden kennen zij dan ook niet. Jammer voor hen.

De hoofdpersoon peinst er niet over om te trouwen! Dat wil zeggen, op een verstandshuwelijk zit ze absoluut niet te wachten. Zij wil trouwen uit liefde, ze wil overrompeld worden en veroverd door haar eigen held. Ze weet zeker dat ze zo'n man niet zal vinden op de gebruikelijke - doodsaaie - Londense balavonden.
Vastbesloten haar ware liefde vinden, besluit ze haar heil elders te zoeken - en bezoekt ze een volkomen onoorbare soiree. Haar gewaagde poging wordt echter ruw verstoord door Timothy Danvers, Viscount Breckenridge, die haar gebiedt onmiddellijk te vertrekken, nu haar reputatie nog intact is.
Tot zijn ontzetting brengt zijn bemoeienis haar juist in gevaar. Ze wordt door een onbekende man in een rijtuig geduwd en ontvoerd. Timothy zet meteen de achtervolging in om die opstandige Heather te redden - en misschien wel de held te zijn waar ze al die tijd naar op zoek is geweest.
Zal het hem lukken om Heather uit de handen van haar ontvoerders te bevrijden of wacht haar een erger lot?

 

Bestaat er nog iets onschuldigers dan zo’n verhaaltje, dacht het niet. En nu met een kopje thee en koekjes op de bank genieten, voor de tweede keer.

'Selma'

Ik herinner me Carolijn Visser nog wel van mijn tijd in Pintohuis waar zij een lezing gaf over een van haar boeken. Meest reisverhalen als ik mij goed herinner.

Dit is een reis door het leven van iemand die interessante tijden en plaatsen meemaakte.

Boeiend, leesbaar en van binnenuit bevestigend wat er al over bekend was, die schrale revolutionaire tijd in Peking.

Ze schildert de grote parades ter ere van de Volksrepubliek, de ideologische blindheid van westerse fellowtravellers, de grote hongersnood en uitzinnige Rode Gardisten die alles wat westers en oud was vernielden. Selma Vos leefde in China ten tijde van Laat Honderd Bloemen Bloeien, de Grote Sprong Voorwaarts en de Culturele Revolutie. Zij en haar gezin werden slachtoffers van de grootse idealen van de maoïstische heilstaat. De Culturele Revolutie betekende de ondergang van het hele gezin. 
Carolijn trekt je het leven van Selma in zonder oordelen, je wilt het boek echt uitlezen terwijl je al snel begrijpt dat hier geen happy end aan kàn komen.
Het grappige is dat het soms als roman, soms als historisch boek in de bibliotheek is geplaatst, maar dat is alleen maar te begrijpen als je in een bibliotheek hebt gewerkt.

'Een onafwendbaar einde'

Elizabeth George

Op de helft gekomen van dit boek zag ik een recensie. Ik wou dat ik de recensie niet had gelezen. Daarna las ik anders. De clou was weg. Wat een goed geschreven boek over ellende was tot dan toe wist ik nu hoe het eindigde, nou ja, ongeveer. Dat is niet goed dames en heren recensenten. Ik wil niet weten hoe het afloopt.

Het las alsof je keek naar een film van Ken Loach. Een ongeluk dat je ziet gebeuren, een boek over levens die al mislukt lijken zodra ze beginnen.

Ook zou dit boek een Inspecteur Lynley mysterie zijn. De man komt in het hele boek niet voor en Havers alleen aan het einde.

Het is ook geen echte thriller, wel een goed geschreven boek over onontkoombaarheid van het opgroeien in een achterbuurt zonder kennis van kansen en mogelijkheden. Diep triest.

Een samenvatting: Toby is zeven, Joel elf en Ness vijftien wanneer hun grootmoeder hen dumpt op de stoep van hun tante Kendra. Kendra Osborne, een mooie vrouw van veertig, heeft weinig omkijken naar de schuchtere Joel en de geestelijk gehandicapte Toby. Joel is op school een vaak gepeste eenling, die zich plichtsgetrouw over zijn broertje ontfermt. Hun zusje Ness daarentegen daalt steeds verder af in een wereld van junks, dealers en geweld.
Als Joel en Toby op een dag in elkaar worden geslagen, zoekt Joel bescherming bij een ex-vriendje van Ness. Maar deze crimineel vraagt daar wel iets voor terug en Joel slaat daarmee een pad in dat regelrecht naar een desastreuze ontknoping leidt.

Moeraswiebelaar, een voorleesverhaal

Hanneke zit vrolijk te zingen achter op de fiets bij haar vader.

Vanmorgen zei haar vader tegen haar moeder: “Maak maar wat meer boterhammen, vandaag neem ik Hanneke mee. Het is vakantie en wanneer je acht jaar bent, duurt de vakantie heel lang. Mama heeft extra boterhammen gemaakt en er een appel bijgedaan en alles ging in de fietstassen van pa. Zo gaan ze vanuit Amsterdam West op weg naar de pont over het IJ naar Amsterdam Noord. Achterop met de voeten in de fietstassen.

Hanneke kent de weg wel, zo rijden ze ook altijd naar oma en opa. In Noord gaat het nu alleen de andere kant op en rijdt pa de polders van Waterland in. Boerenland met koeien en schapen. Achterop zit Hanneke te kijken, te zingen en babbelt ze over wat er allemaal te zien is. Er valt veel te vragen over alles wat ze ziet. Een elektra huisje, wat is dat, wat doet het en wanneer papa het weet geeft hij antwoord. Hij heeft zijn adem ook hard nodig om te fietsen.

Op een mooie plek op een van de lage dijken staat een oude bank waarop zij hun brood eten en de restjes aan de eendjes voeren. Er wordt nog een appeltje geschild door papa en dan gaat het weer verder op de fiets.

Hanneke vind het allemaal best zo.

Maar de zon schijnt wat minder vrolijk na het eten en er komen grote regenwolken aan. Als de regen begint, worden ze beiden door en door nat. Pa stapt af en gaat opzoek naar een regencape in een van de fietstassen. Hij vindt hem en zegt tegen Hanneke dat ze hem snel moet openvouwen. Midden in de regenbui wordt het dan toch hard lachen. De regencape is zo oud dat deze in rechthoekjes uit elkaar valt en zo staat Hanneke toch in de regen.

Zijn jas is gelukkig waterdicht. Hij zit dagelijks op de fiets. Samen kijken ze naar de lucht. Het ziet er niet naar uit dat het snel droog wordt.

“Hanneke, ik breng je naar tante Adri. Die woont hier het dichtste bij en daar kun je drogen. Zij heeft vast ook wel wat warms te drinken voor ons.”

Zo gezegd, zo gedaan. Tante ziet hen aankomen en staat al in de deuropening.

“Kom binnen, kom binnen. Wat zijn jullie nat. Ik haal meteen een handdoek.”

Hanneke wordt boven afgedroogd en beneden in de kamer met een beker chocolademelk neergezet. Pap zit met oom Jan te praten en tante gaat bij Hanneke zitten, aan het raam. Vanuit haar huis kan je de polder zo inkijken. Een vlak groen land met sloten en in de verte een boerderij.

“Kijk,” zegt tante, “kijk door je wimpers heen langs de sloot. Het heeft nu geregend en dan zie je er soms een.”

“Wat moet ik zien?” vraagt Hanneke nieuwsgierig. “Waar moet ik naar kijken?”

 “Je ogen half dicht doen en langs de sloot kijken. Heel misschien zie je dan een Moeraswiebelaar.”

Hanneke kijkt haar aan en denkt jaja,  maar vraagt netjes, “Wat is dat voor iets?”

“Nou,” vertelt tante, “een moeraswiebelaar houdt van regen en water. En natter dan nu kan je het niet voorstellen. Het leven van een moeraswiebelaar is die van water en vissen. Hij heeft zwemvliezen tussen zijn tenen en is heel lang en dun.

Zie je die dunne vogel daar staan?”

Ja die ziet Hanneke wel.

“Nou dat is een reiger en die worden nogal eens verwisselt met moeraswiebelaars. Gelukkig maar anders zouden ze geen leven meer hebben. Vroeger was er meer polder en minder stad en huizen. Toen was het leven van een moeraswiebelaar prettig. Hij houdt niet van andere moeraswiebelaars en al helemaal niet van mensen.

Soms zie je achter een boerderij of zomaar langs een sloot een klein schuurtje staan.

Dat zijn buitenwc’s en rommelhokken, maar de ideale verblijfplaats voor die hele dunne wiebelaars. Ze kunnen doodstil blijven staan, en vallen dan ook absoluut niet op tussen reigers, wilgen en struiken. Ze zijn niet zo groot, ongeveer zoals jij Hanneke en worden ook daarom over het hoofd gezien. Van de zon worden ze chagrijnig en van vissen worden ze vrolijk voor zover zo’n sombere figuur ooit vrolijk genoemd kan worden. Vroeger heb ik wel eens naast zo’n wiebelaar gezeten. Als kind dan. Dat verdraagt een wiebelaar nog net. Hij praatte in zichzelf.”

“Vissen, vissen, vinnige vissen vangen.

Bolle brasem, snelle snoek,

zittend langs eindeloos groen gras in de grazige weiden.

Hanige waterhoenders op het water,

vurige voorntjes in het water

Vangen, vissen vangen.

Kwakende kikkers,

groepen grutto’s, koeien en kievieten,

schaapjes en scheepjes.

Lekker vissenvangen.”

Hanneke staat voor het raam en probeert, om aardig te zijn voor haar tante, te kijken naar iets als een moeraswiebelaar. Wat moet ze ervan denken? Bestaan die echt?

Ze besluit het vanavond thuis aan haar moeder te vragen.

Hanneke heeft het wel naar haar zin met warme chocolademelk en koekjes bij oom en tante. Gelukkig houdt het op met regenen en kunnen ze op de fiets weer terug naar huis.

Tot op de pont is Hanneke stil achter op de fiets. Op de pont vraagt ze voorzichtig of haar vader weet wat moeraswiebelaars zijn. Papa kijkt eens naar beneden naar zijn dochter en maakt er zich vanaf door te zeggen dat ze dat aan mama moet vragen.

Al snel wordt er achterop die fiets weer gebabbeld en gezongen en de enige die echt moe thuiskomt is papa zelf.

Aan tafel wordt Hanneke wat stiller en ze ziet er ook rozig uit na zo’n dag in de buitenlucht. “Mam, weet jij wat een moeraswiebelaar is?” vraagt Hanneke nog.

Ma lacht en zegt: “Ik moet even zoeken naar een boek en dan zal ik daar een stukje uit voorlezen. Er staat ergens iets over moeraswiebelaars in dat boek.”

Helemaal blij gaat Hanneke naar bed en ma komt nog even voorlezen uit ‘De zilveren stoel’ van C.S. Lewis. Het stukje waar de moeraswiebelaar in voorkomt.

Eigen werk © Hannie Stork

Nobel Streven

Frits van Oosterom

Wanneer je de schrijver hoort spreken denk je, ja dat wil ik lezen. Het blijft ondanks alles toch een ver van mijn bed verhaal. Het is niet als roman geschreven, de noten staan online wat het beter leesbaar maakt, maar toch, echt boeien deed het mij niet.

Zo weinig slechts dat ik de inhoudsbeschrijving in zijn totaliteit ergens van heb overgenomen.

Je moet wel heel erg van de Middeleeuwen houden om dit inhoudelijk te lezen.

‘Rond 1372 kwam op het luisterrijke kasteel Santpoort Jan van Brederode ter wereld in de meest gezegende omstandigheden. Een kleine veertig jaar later sneuvelde hij roemloos, als ridderlijke huurling, in de fameuze Slag bij Azincourt. Nobel streven reconstrueert, als een historische detective, de loop van dit bizarre leven tot in verbluffende details.
Hoe Jan tot tweemaal toe met een gigantisch Hollands leger de Zuiderzee overstak voor oorlog tegen Friesland. Hoe hij naar Ierland reisde om in een onderaardse grot het helse vagevuur van Sint Patricius te voelen. Zijn jaren in het klooster, waarin hij een sprankelende Middelnederlandse tekst schreef. Zijn pogingen om de gigantische erfenis van zijn echtgenote te verwerven, en hoe hij daarvoor zelfs deze Johanna uit haar eigen klooster ontvoerde... En hoe zijn naam door heel Europa roemrucht zou worden: tot in Parijs, waar men college gaf over zijn geval, en tot aan de Engelse koning Henry V. “

‘Aan het eind van de dag’

Een boek uit 2016 dat ik had gemist. Ik mis wel meer nu ik niet meer in de bieb werk. Je kunt wel abonnementen hebben op allerlei nieuwsbrieven, maar dat is geen vergelijk.

‘Aan het eind van de dag’ dus bij de bieb in Krommenie gehaald en gelezen. De titel deed  mij denken aan ‘The remains of the day’ geschreven door Kazuo Ishiguro en verfilmd in 1989.

Dit draait ook om het terugkijken naar een leven, bij Noordervliet een oud bewindsvrouwe waar een biografie over dreigt te komen. Voor een deel heel herkenbaar omdat het ook een deel van mijn leven beschrijft. De idealen als jongere die zich ontworstelde aan het gezin waar je opgegroeid en die idealen die je langzaam ziet wegzakken in het dagelijks leven en al het andere wat een mens overkomt.

Minder navrant en ingrijpend als bij Ishiguro. Maar die vond ik wat te gestileerd

Knap van haar vind ik de beschrijvingen van dat leven. Ik zie het voor me en kan het inkleuren. Dat zou ik ook graag kunnen, maar ik loop jaren achter op haar kennis en talenten. Je kunt er niet omheen dat ze biografisch materiaal gebruikt en ombuigt om te gebruiken, maar dat is juist het bijzondere. Het verhaal is niet het verhaal van de schrijfster, die haar eigen geschiedenis er wel voor gebruikt.
Op de kaft staat:"Geschreven met de analytische blik van een historicus, met de psychologische finesse en ironisch zelfinzicht, is Aan het eind van de dag een grootse roman over ouder worden, falen en doorleven". Daar kan ik het helemaal mee eens zijn.

De sigarenfabriek van Isay Rottenberg

Hella en Sandra Rottenberg hebben de verborgen geschiedenis van een joods Amsterdammer in nazi-Duitsland uitgezocht en opgeschreven.

Het boek is een van genomineerden voor de Libris Geschiedenis prijs 2018.

Niemand kende dit verhaal totdat er een oproep werd gedaan betreffende onteigeningen in Hitler-Duitsland. Op de kaft wordt het een meeslepend verhaal genoemd, vol inkijkjes in de vooroorlogse machtsuitoefening door de Nazi’s.

Meeslepend is wat teveel gezegd naar mijn mening, maar wel een boeiend boek om over na te denken. In de geest van Isay is niet meer te kijken, maar dat het een doordouwer was staat wel vast. Het interview tijdens het geschiedenis festival liet goed zien hoe beide nichtjes over hun grootvader en zijn tijd dachten.

Mij moet nog van het hart dat de bibliotheek indeling Tabaksindustrie nergens op slaat. Het is een geschiedenis uit de jaren dertig met uitlopers plus de omgang van de nazi’s met de joden.

Ach, druk maken helpt toch niet….

Kort interview met de schrijfsters

Maand van de Geschiedenis

Als geschiedenis-gek ga ik natuurlijk naar het Geschiedenis Festival op 6 oktober en naar de Nacht van de Geschiedenis op 27 oktober. 

Gelezen heb ik niet alles, maar in De sigarenfabriek van Isay Rottenberg ben ik bezig en Nobel Streven ligt al klaar. Ben benieuwd welke gaat winnen.

De vijf beste historische boeken zijn bekend gemaakt
15 september 2018 - De shortlist met vijf genomineerden voor de Libris Geschiedenis Prijs 2018 is vandaag bekendgemaakt. De prijs bekroont historische boeken die een algemeen publiek aanspreken. De Libris Geschiedenis Prijs is een initiatief van Historisch Nieuwsblad, Libris, Nederlands Openluchtmuseum, Rijksmuseum Amsterdam, VPRO en de Volkskrant en bestaat uit een geldbedrag van 20.000 euro. De prijs is onderdeel van de Maand van de Geschiedenis en wordt traditiegetrouw eind oktober uitgereikt.

Juryvoorzitter is dit jaar Jeroen Dijsselbloem, voormalig minister van Financiën en oud-voorzitter van de eurogroep. Op 28 oktober 2018 wordt de Libris Geschiedenis Prijs 2018 uitgereikt door juryvoorzitter Jeroen Dijsselbloem tijdens een speciale live-uitzending van het radioprogramma OVT.

Uit een lijst van meer dan driehonderd historische boeken heeft de jury de volgende vijf titels genomineerd voor de Libris Geschiedenis Prijs 2018:

- Remieg Aerts, Thorbecke wil het. Biografie van een staatsman;
- Piet Hagen, Koloniale oorlogen in Indonesië. Vijf eeuwen verzet tegen vreemde overheersing;
- Frits van Oostrom, Nobel streven. Het onwaarschijnlijke maar waargebeurde verhaal van ridder Jan    van Brederode;
- Hella en Sandra Rottenberg, De sigarenfabriek van Isay Rottenberg. De verborgen geschiedenis         van een Joodse Amsterdammer in nazi-Duitsland;
- Gabri van Tussenbroek, De toren van de Gouden Eeuw. Een Hollandse strijd tussen gulden en God.