'Lazarus'

31#2019
Hij komt terug, altijd...
De engheid is van hoog niveau, de hoofdpersoon ondoorgrondelijk. Lekker lezen dus.
In een appartement in Oslo wordt een dode man gevonden. Bij het openen van de vrieskist in zijn keuken doet de politie een vreselijke ontdekking: het slachtoffer blijkt een tot dan toe onbekende grafschenner te zijn en hij bewaarde er zijn trofeeën.

Enkele dagen later vraagt een Duitse collega Joona Linna om hulp bij het onderzoek naar een campingmoord bij Rostock. Joona ziet een patroon opdoemen dat weliswaar krankzinnig is, maar dat hij onmogelijk kan negeren. Sommigen zouden van een wonder spreken als iemand terugkeert uit de dood - anderen van een nachtmerrie.


Lars Kepler (pseudoniem van het Zweedse schrijversechtpaar Ahndoril) bewijst met "Lazarus' maar weer eens tot de absolute top van de Scandinavische thrillerauteurs te behoren. Na het debuut "Hypnose' (2009), volgden "Contract',' Getuige', "Slaap', "Stalker' en "Jager', allemaal met inspecteur Joona Linna in een (hoofd)rol. Diens ergste nachtmerrie lijkt nu waarheid te worden als seriemoordenaar Jurek Walker toch niet dood lijkt te zijn en het net zich om Joona en zijn dochter Lumi lijkt te sluiten. Kepler is extreem goed in het oproepen van sferen of dat nu een treinstation of de Scandinavische natuur is. De beschreven methodes om te kwellen en te doden, zijn niet voor lezers met een zwakke maag. Dit is een pageturner vanaf de eerste regels. Het is niet nodig om de titels in volgorde van verschijning te lezen, maar na deze wil de lezer ze wel allemaal lezen. Voor een breed thrillerpubliek.

'De lange weg naar genade'

30#2019
Nieuwe hoofdpersoon voor Baldacci!
Special agent Atlee Pine is gestationeerd in het westelijk deel van de Verenigde Staten, waar de bevolking op zichzelf is, de overheid gewantrouwd wordt en de natuur geen genade kent. Op vijfjarige leeftijd werd haar tweelingzusje ontvoerd door een seriemoordenaar en vanaf het moment dat ze oud genoeg was om bij de FBI te gaan, heeft Atlee haar leven gewijd aan het opsporen van degenen die anderen kwaad willen doen. En ze is goed. Heel goed. Ze zou een van de beste profilers van de FBI kunnen zijn, als ze niet de voorkeur gaf aan het bestrijden van criminaliteit in de outback van Amerika boven carrière maken in de slangenkuil van Washington D.C. Een eenzaam bestaan, maar daar heeft ze vrede mee. Wanneer het verminkte karkas van een muilezel wordt gevonden in de Grand Canyon wordt Atlees hulp ingeroepen. De berijder wordt vermist en hij blijkt niet de enige persoon te zijn die recentelijk is verdwenen. Atlee komt tegenover een gruwelijk monster te staan, maar moet ook de confrontatie aan met een nachtmerrie uit haar verleden.
Bij het hoofdonderwerp is de fantasie gigantisch, naar ik mag hopen kan dit niet, maar helaas.
Alles wat bedacht wordt is vaak ook mogelijk....

'De koestering van de nacht'

29#2019
Devon, 1820 Alasdair Cynster, door zijn vrienden Lucifer genoemd, ontvlucht Londen voordat een horde trouwlustige dames zich op hem de laatste ongehuwde Cynster van zijn generatie zal storten. Zijn ontsnapping leidt hem regelrecht in handen van het lot, in de vorm van een onweerstaanbare jonge vrouw. Phyllida Tallent is een eigenzinnige schoonheid die al Lucifers mannelijke Cynster-instincten oproept. Maar de grootste uitdaging moet nog komen: hoe brengt hij deze weerspannige bruid aan haar koppige verstand dat hij veel meer te bieden heeft dan alleen zijn lichaam? Phyllida heeft al vele aanzoeken gehad haar charmes zijn door het hele land bekend. Lucifers aanbod om haar alles maar dan ook alles over de liefde te leren is zowel aanmatigend als heerlijk spannend. Ze heeft gehoord dat het zinloos is om een Cynster tegen te spreken. Maar Phyllida is beslist niet op haar mondje gevallen.
Rustig romantisch werk van de bovenste plank. Lekkùr voor tussendoor....

Mensen, plaatsen & situaties

“Wat doe ik godverdomme hier.” Zittend in een kring met mensen die denken hier beter van te worden. Dat was haar eerste gedachte. Dit heb ik allemaal toch niet nodig. Na deze 3 dagen “detox” kan ik er weer tegen. Gewoon een onderhoudsdosering vaststellen, dan kan ik er weer tegenaan.
In zichzelf verzonken lijkt Emma de kring rond. Losers, allemaal losers. Die hebben het opgegeven voor zichzelf op te komen en kunnen alleen nog maar hier zitten en praten over ellende, losers.
Afgelopen weekend stond zij nog succesvol op het podium. Te schitteren in een fantastisch stuk. Ja er waren kleine haperingen geweest, maar dat kwam omdat de zaallichten niet ver genoeg gedoofd waren. In de kleedkamer volgde toen die onverkwikkelijke scene met Wim, die haar verweet teveel te drinken. Wat is nou veel. Iets om de scherpe kantjes eraf te halen. Dan stond ze daar veel mee ontspannen dan met de zenuwen in haar lijf vanwege de reacties.
Die waren bijna altijd lovend, maar je kon het maar beter voor zijn. En ja, ze nam graag wat uppers gedurende de dag. Ze wilde graag energiek naar buiten treden.
Slapen vond ze niet zo nodig en daar waren tenslotte ook pilletjes voor. Waar zij naar streefde was gedachteloos op het toneel haar ding doen.
Niet gehinderd door allerlei nare dingen uit het verleden die zomaar je hoofd binnenkwamen.
“Emma”, ze schrok op. De groepstherapeut, hoe heette die man ook alweer, oh ja, Jan-Jaap, sprak haar aan.
“Emma, je bent hier nieuw. Kun je vertellen waarom je hier bent en delen wat je wilt bereiken?”
Ze keek de kring rond en zij: “Eigenlijk zit ik hier per ongeluk. Ik kreeg een black-out van de zenuwen terwijl ik op het toneel stond en toen heeft mijn directeur mij hier heen gebracht.”
“Maar Emma, je bent hier wegens een verslaving aan drank en amfetaminen.”
“Wie zegt dat, ik heb wat rust nodig en hij dacht dat ik dat hier kon vinden. Maar als dit een spelletje is van wie is er het slechtst aan toe dan pas ik.”
“En de drank dan?”
“Ach dat slokje om te ontspannen moet kunnen. De groten der aarde deden dat allemaal wel.”
“En de pillen”, vroeg een van de kringleden,
Emma werd hier helemaal onrustig van, waar was dat slokje als het nodig had.
“Hoezo pillen, om te beginnen heb ik hier een paar dagen alleen maar geslapen en kreeg daar pillen voor van hier!”
“Dat waren geen uppers Emma”, zei Jan-Jaap. “Uppers – Downers whatever. Ik funtioneerde beter dan de rest van dit zooitje.
De kringleden werden nu boos op Emma.
“Kijk eens naar jezelf. We zijn hier allemaal om beter te worden.”
“Beter, ik ben al beter dan jullie allemaal. Ik lust jullie rauw!”
“Emma, als je je niet goed voelt kun je morgen terugkomen in de kring. Dan kun je beter gaan rusten.”
Razend ging Emma staan. Met brede gebaren stond ze en declameerde een stuk tekst. Tot ze de draad kwijtraakte en als een lappenpop in elkaar zakte en door haar lotgenoten op haar stoel werd teruggezet.
“Emma, gaat het een beetje”, vroeg Jan-Jaap. “Blijf voor nu maar rustig zitten luisteren dan is het morgen een nieuwe dag.”

©Hannie Stork
Naar aanleiding van een toneelstuk met die naam.

'Atlas van het Oer-IJ gebied'

28#2019
Gekregen toen wij donateur van NoordHollands Landschap zijn geworden. Over dit gebied heb ik deze winter ook een lezing bijgewoond. Interessant verhaal, dat mij tot dan onbekend was.
Geen boek om in een keer te lezen, maar een koffietafel boek dat je steeds weer pakt.

Het Oer-IJ was een grillige noordelijke tak van de Rijn, die tot aan het begin van de jaartelling bij Castricum in zee uitmondde. In het landschap is daar tot op de dag van vandaag nog veel van terug te zien. Over de boeiende ontstaans- en bewoningsgeschiedenis van zuidelijk Noord-Holland is nu voor het eerst een boek gemaakt. Een keur van deskundigen op het terrein van aardkunde, archeologie, geologie, geschiedenis en natuur is bereid gevonden er een bijdrage voor te schrijven. Prettig leesbare verhalen, geïllustreerd met uitzonderlijk mooie fotografie en veel (historische) historisch kaartmateriaal, waar je niet op raakt uitgekeken.
Het boek is veel meer dan een biografie van het landschap. Er is veel gebeurd in de loop der tijd. Mensen hebben er hun sporen nagelaten. Dat levert boeiende verhalen op. Over de strijd tegen het water, over kastelen, forten en buitenplaatsen, over oorlogen tegen indringers van buiten en over de groeiende verstedelijking waardoor het aanzien en gebruik spectaculair veranderden.

Veel plekken en gebouwen in het gebied hebben een beschermde status. Er zijn  aardkundige monumenten vanwege de geologische geschiedenis en archeologische monumenten vanwege de sporen van vroege bewoning. Natuurgebieden worden beschermd vanwege de bijzondere biotoop of door de historische betekenis. Niet alleen bij het grote publiek, ook bij de mensen die zich bezig houden met de inrichting van het landschap is dat vaak onvoldoende bekend.

Het boek besteedt uitgebreid aandacht aan alle facetten van de ontstaans- en bewoningsgeschiedenis. Ook aan de natuur. Bijna nergens in Nederland is de variatie aan landschappen zo groot als hier. Maar de uitgave is veel meer dan een biografie van het gebied. Ook aan de bedreigingen en kansen voor de toekomst wordt een inspirerend hoofdstuk gewijd.

'Naaldkant'

27#2019
Non-fictie. Tenslotte lees je dat ook, alleen niet alleen ter leringe ende vermaeck, maar soms ook om te gaan doen.En al is het bijna 40 jaar oud, de basis blijft hetzelfde.
Twee-de-hands gescoord bij Bol.

“Gineke Walvisch-Root is een bekend naaldwerkster. Zij geeft kursussen in deze oude techniek en exposeert vaak. Dit boek biedt een goed beeld van haar grote vakkennis; iedereen die geboeid raakt door de speelse en luchtige naaldkant kan er onmiddellijk mee aan de slag. U hebt alleen een maasnaald, wat garens en een ondergrond nodig om zelf prachtige naaldkanten te maken.”
Uitg. Cantecleer, 1982

'Maan'

27#2019
Het wordt wat eentonig, de opbouw van het verhaal is gelijk aan de vorige. Als losse romans waren deze boeken ook goed te lezen. De raamvertelling maakt het voorspelbaar.
Ben benieuwd hoe het na de volgende twee delen eindigt, dat weer wel.

Na de dood van haar vader vertrekt Tiggy D'Aplièse naar de afgelegen bossen van Schotland om daar te doen wat ze het liefste doet: werken met dieren. Ze komt terecht op het landgoed van de intrigerende maar moeilijk te doorgronden Charlie Kinnaird.
Op het landgoed leert Tiggy de oude Chilly kennen, die haar vertelt dat ze een speciale gave heeft en dat het lot bepaald heeft dat hij haar op het pad van haar verleden zal brengen. Hij stuurt haar naar het Spaanse Granada om daar het spoor van de zigeunergemeenschap van Sacromonte te volgen. Wat is haar connectie met de fenomenale flamencodanseres La Candela?
Langzaamaan ontrafelt Tiggy haar exotische maar gecompliceerde verleden. Tegelijkertijd krijgt ze kans haar eigen bijzondere gave steeds verder te ontwikkelen. Maar wanneer het lot een onverwachte wending neemt, zal ze moeten beslissen of ze in Granada blijft, of teruggaat naar Kinnaird, en Charlie…

'Mijn moeders strijd'

26#2019
Na de jeugd in de Bijlmer was ik wel nieuwsgierig naar zijn moeder. Daar dacht ik al een sterke vrouw te zien, terwijl dat maar deels zo omschreven wordt.
In dit essay staat het verhaal zoals het uit interviews met zijn moeder naar boven is gekomen. Dat
doet haar recht. Goed verhaal.

Mijn moeders strijd beschrijft de onvermoede emancipatiestrijd van Murat Isiks moeder Aynur: van haar geboortedorp Baltaş tot haar jaren in de Bijlmer, waar ze nog altijd woont en werkt. Mijn moeders strijd is een prachtig, ontroerend portret van Isiks moeder, zijn inspirator en grote voorbeeld. Begin jaren vijftig wordt Murat Isiks moeder Aynur geboren in een arm Zaza-dorp in Oost-Turkije. Haar ouders investeren alles in hun zoon - hun hoop voor de toekomst -, hun dochters zullen immers worden uitgehuwelijkt. Na een verwoestende aardbeving verhuist Aynur in 1966 naar Izmir, waar haar broer haar tewerkstelt als huishoudelijke hulp, waardoor ze tegen haar zin het huis moet verlaten. Door keer op keer de door hem gekozen huwelijkskandidaten af te wijzen, komt ze voor het eerst in verzet. Tot de druk zo hoog oploopt dat ze wel moet trouwen en ze begin jaren tachtig terechtkomt in de Amsterdamse Bijlmer, waar ze sociaal geïsoleerd raakt. Tegen alle verwachtingen in besluit Aynur zich te emanciperen, waardoor ze zich van de vrouwen en moeders in haar omgeving onderscheidt. Waarom deed ze dat en voor wie voerde ze haar strijd? En welke invloed heeft schrijver en vrouwenactivist Duygu Asena op haar gehad?

'Krokodillentranen/ Sneeuwwitje/Kikker en de horizon/Een zusje voor Kiki'

Ik zag ook veel kinderboeken bij een Boek per Week. Daarom ook de laatste 4 kinderboeken die ik heb voorgelezen in een gezin, als vrijwilliger bij de Bieb.
Speciaal voor een meisje van 4, maar haar broertjes van 7 en 2 zaten daar ook steeds bij zodat ik bijna van een klasje kan spreken.

22#2019

Lian de Kat                           Krokodillentranen Nederlands/Arabisch

 23#2019

Efteling                                             Sneeuwwitje

24#2019

 Max Velthuys                                   Kikker en de horizon

 24#2019

Amy Hest                                          Een zusje voor Kiki

'Blonde Dolly'

21#2019
Thomas Ross is een veelschrijver. Toen ik in het Pintohuis in Amsterdam werkte zat de schrijver met een compagnon en hun bedrijf op de bovenetage. Hij maakte graag gebruik van de bibliotheek in voorbereiding op zijn boeken. Eens per week liepen we naar hun kantoor om te zien wat er nu weer wèl mee omhoog was gegaan, maar niet naar beneden gebracht.
Wij mochten daar graag op mopperen.
Niet alles van hem vind ik even goed, maar dit is een goed geschreven spannend boek.

Zestig jaar na haar dood is de naam Blonde Dolly nog springlevend. Al decennia zoeken politiemensen en journalisten naar haar moordenaar. Haar moord is een raadsel, een mysterie, zoals Sebilla Niemans alias Blonde Dolly dat zelf ook was. Een prostituee aan de zelfkant van Den
Haag, maar getrouwd met een violist van het gerenommeerde Residentie Orkest. Ze reisde naar Londen, Antwerpen en Parijs en overnachtte met rijke en prominente Nederlanders in chique hotels.
De vragen rond haar raadselachtige dood op 31 oktober 1959 zijn nooit beantwoord. Waarom leidde de hoofdcommissaris van Den Haag zelf het onderzoek? Hoe kwam Dolly aan een fortuin aan geld en huizen? En waar is haar beruchte blauwe boekje gebleven waarin ze de namen van haar clientèle zou hebben genoteerd?

Blonde Dolly werkt in de Tweede Wereldoorlog in een bordeel voor Duitse officieren en foute Nederlanders, later achter een raam aan de zelfkant van Den Haag, waar ze een dubbelleven leidt. Ze slaapt met rijke en invloedrijke persoonlijkheden. In 1959 wordt ze gewurgd. Haar leven en dood zijn door raadsels omgeven. Het politieonderzoek rammelt. Faction, een mengeling van feiten en verzinsels, is het handelsmerk van deze drievoudige winnaar van de Gouden Strop. Meer dan vorig werk leunt deze roman ondanks grondige research zeer op onbewezen zaken en fictieve personages. Zoals aankomend verpleegster Hannah die in 1959 de man herkent die in de oorlog haar vader verried. Ze wil hem doden, maar blijkt niet de enige en komt dan op het spoor van Blonde Dolly. De uitgebreide verantwoording kan lezers ondersteunen die wellicht duizelig worden van alles wat de auteur uit de kast haalt, de vele personages en hun soms uitgebreide gedachtegangen, de uitweidingen en soms afleidende details. De rasauteur weet waarover hij schrijft en etaleert dat met kennelijk plezier. De fans zullen genieten. Een goedgeschreven, intrigerende roman.

De straat op...

Mijn vader in 1947

Hij wilde de straat alleen op.
Mijn vader was thuisgekomen uit het ziekenhuis met een donkere bril op en somber, heel somber. Het enige dat hij deed was zitten en sigaren roken. Terugkijkend was ik mijn vader kwijt.
Een man die lachte met zijn dochters en flauwe grapjes maakte over en met mijn moeder. Er was altijd warmte tussen Alex en zijn Jeantje. Met zijn donkere haardos en meestal serieuze blik was hij nooit makkelijk, maar papa was papa. Je klom bij hem op schoot, vroeg van alles aan hem en kreeg dan vaak onzin antwoorden of de verwijzing naar de encyclopedie, maar hij was er.
Hij was op dan moment 43 of 44 jaar en hoewel het leven hem al zwaar had teleurgesteld en had beproefd was hij onze papa. Redelijk sportief en nog altijd betrokken bij zijn korfbalclub Rhoda.
Met zijn donkere stem een enkele keer rustig voorlezend vielen wij ter plekke in slaap. Kleine kinderen en dieren zaten graag bij hem.
Ieder weekend maakten wij samen wandelingen of fietstochten door Amsterdam. Met zijn vijven trokken wij de wereld in. Ik was de oudste, dus toen hij ‘voor zijn ogen’ moest worden geopereerd veranderde de dynamiek in het gezin. Mama was vaak naar het ziekenhuis, ik moest soms oppassen. Wij kinderen mochten niet op bezoek, dat was toen zo. Na 6 weken kwam hij weer thuis. Later hoorde ik pas dat hij zes weken plat had moeten liggen om te herstellen.
Thuisgekomen was mijn papa weg en had ik een onbekende vader teruggekregen. Nog uiterlijk dezelfde man, alleen nu met een donkere bril op met kleine gaatjes die langzaam groter werden gemaakt. Een sombere man zonder grapjes, die ik probeerde voor te lezen. Boeken die hij mij had aangeraden zoals Frank van Wezels’ Roemruchte jaren waar goed om te lachten viel. Mijn pogingen als veertienjarige werden geduld, meer niet. Aanrakingen werden afgewezen.
Mijn zusjes, jonger, waren beter af. Daar duldde hij meer van. Mijn moeder kon het niet uitleggen, ik moest maar geduld hebben.
Toen mocht hij naar buiten. Eerst met mijn moeder, maar al snel wilde hij alleen, wat zij doodeng vond. Hij werd er kwaad om, zei dat ze hem moest laten gaan. Ruzieachtige gesprekken. Hij wilde ook mij niet meenemen, echt alleen gaan. Koppig en eigengereid, ik weet het, ik ben ook zo.
Hij ging, alleen met een stok. Het doel was de snackbar, daarna kwam hij terug zei hij. Aarzelend liep hij de trap af, waar hij eerder stevig had doorgelopen.
Door mijn moeder werd ik er achteraan gestuurd om te zien of het goed ging. Voor mij was het hartverscheurend om mijn vader aarzelend zijn weg te zien zoeken. Ik wist het toen niet zo te benoemen maar het was een naar gevoel. Ik bleef steeds een straat achter hem. Hen te zien oversteken was vreselijk al was het in 1963 nog niet erg druk.
Natuurlijk ging hij naar de drukste straat in Slotermeer om ook daar over te steken. Ik liep toen nog maar tien meter achter hem.
Zijn doel was de snackbar achter Slotania waar hij even kon gaan zitten. Het lukte hem, maar ik zag dat ie doodmoe was toen hij dan deed.
Ik was al vlakbij voordat hij doorhad dat ik er was. “Zeker door je moeder gestuurd”, zei hij. Wij aten zwijgend een kroketje en met een hand op mijn schouder was het toch prettig op zich door mij naar huis te laten leiden. Hoewel hij liever zijn tong afbeet dan dat toe te geven. Mijn papa was weg, mijn vader is nooit meer de man geworden die ik als jonger kind had gekend.

©Hannie Stork