Toen ik verkering kreeg, bleek mijn toekomstige schoonfamilie zeer voetbalminnend te zijn en ik heb dus vele wedstrijden uitgezeten in het ‘circustheater’ voor de televisie. “Wanneer de favoriete club verliest, heedt de schillenboer een goeie dag” was de uitspraak. Mijn schoonmoeder zat graag te breien tijdens de wedstrijden en breide van spanning vaak rugpanden die met gemak het paard van de eerdergenoemde schillenboer hadden kunnen bedekken. Ze moest die later dan grotendeels uithalen om er weer een mensenmaat van te kunnen maken.
Even het theater uitleggen. De televisie stond op een prominente plaats in de huiskamer en de fauteuils stonden daar pontificaal voor. De eetkamerstoelen werden daarachter gezet en zo kon je eerste rang of tweede rang zitten. Ik zat meestal daar weer achter op de bank te lezen en keek alleen wanneer iedereen juichte.
Toch ben ik met die man getrouwd en ik kreeg het voetbal mee. In goede en slechte tijden zoals dat heet, dus waren de zondagse maaltijden òf zeer vreugdevol als de club had gewonnen, òf nogal chagrijnig bij verlies. In latere tijden werden de wedstrijden ook op dinsdag, woensdag en donderdag gespeeld of op welke andere dag de week dan ook telde en hield ik het niet meer bij. Gelukkig verdween de grootste gekte voor het voetbal langzamerhand. Je wordt wat ouder en je raakt denk ik gewend aan een club die op en neer gaat in rangorde.
Toch kwam er een videoapparaat om wedstrijden op te nemen die door het werk niet gezien konden worden en vervolgens werden deze vooral ’s nachts genoten terwijl ik lekker in mijn bedje lag en er niet mee werd lastig gevallen.
De finale voor grote bekers, oké die wilde ik nog wel meekijken. Spannend ook wel omdat het dat om het ‘eggie’ ging. Ook het kijken in de kroeg bij dat soort wedstrijden was apart, omdat je door de kijkers te bekijken jezelf tijdens een wedstrijd vermaakte met de toeschouwers.
Na een kwart eeuw leven met die man en voetbal was dat van de ene op de andere dag over toen hij vertrok. Hem heb ik nog weleens, maar het voetbal heb ik nooit gemist. Wat kun je veel doen wanneer je niet naar wedstrijden moet kijken. Zoveel andere programma’s te genieten. De krant bracht me wel op de hoogte van de standen en meer was niet nodig om mee te kunnen praten. Er waren net zoveel trainers en scheidsrechters in Nederland als het aantal mannelijke (en vrouwelijke) liefhebbers natuurlijk zodat je niet meer hoeft te doen dan wat instemmend hummen en knikken wanneer het over voetbal ging. De anderhalve decennia dat ik alleen was, vulde ik alle voetbalmomenten vooral met wat ik leuk vond en dat was zeker geen voetbal. Alleen de finales, die bleef ik kijken in een kroeg of met vrienden vanwege de sfeer die daar omheen hing.
De strikvraag was natuurlijk: kende ik de spelregels. Het antwoord was dat ik die in de loop der jaren aardig onder de knie had gekregen. Een goed geheugen hielp daarbij ook. Toch moest ik ergens wat met voetballen hebben.
Na jaren kwam ik de liefde van mijn oudere leven tegen en ja hoor, weer een voetballiefhebber.
Waarom dat liefhebben altijd passief was, wist ik niet. Ik zou zeggen als je ervan houd ga je het doen. Maar dat terzijde.
De moderne kabelaansluiting gaf 24/7 wel ergens een voetbalwedstrijd, tot mijn grote verdriet overigens. Er zijn gelukkig afspraken over te maken, maar blijkbaar zijn er wedstrijden die je niet mag missen, ook al kun je er bij gebrek aan werk, want gepensioneerd, niet meer bij de koffie over praten. Wat prettig dat het gezellig was om bij een vriend te kijken zodat ik af en toe een avond de televisie voor mezelf had. Overigens kon ik ook televisie kijken op mijn kamer, dat doe ik frequent, maar het zat in de woonkamer toch wat lekkerder.
Ooit ben ik uiteindelijk omgepraat en ik moest en zou mee naar een wedstrijd in het stadion. Het was geen belangrijke wedstrijd, het ging om het proeven van de sfeer. Nou dat heb ik geweten. Een uur van tevoren gingen we al naar binnen en daar zat je dan. Geen verwarming in zo’n stadion, dus koud. Veel gepraat door speakers, volstrekt onverstaanbaar, maar mijn maatje wist blijkbaar alles te verstaan. Ik dacht dat het door de herhaling kwam, er werd waarschijnlijk veel hetzelfde verteld.
Het geheel deed me denken aan een cabaretliedje van lang geleden. Louis Davids zong in 1933 een liedje: ‘De voetbalmatch’. Daar kwamen zinnen in voor die nu bij me boven kwamen:
“Twintig knullen in d’r Jansen en Tilanus liepen los in het midden op een grasveld rond”
Nou koukleumen waren het tegenwoordig wel, met damesmaillots aan en lange mouwen onder hun shirts uit. Verder zag ik veel vreemde haardrachten en tattoo’s. Het uiterlijk van die knullen was niet om over naar huis te schrijven. Gelukkig zag ik het vanwege de afstand niet zo goed als op de buis thuis.
“Na een kwartiertje werd de wedstrijd reuze spannend,
En de hele klit krioelde op de grond.
Jan riep: “Corner, dat is een doodschop om een hoekie,’
En toen kwam er een invalide van het front.
Ik zeg: ‘Tjesses Jan, er vallen toch geen dooien?”
Ook hier, voor mijn neus, vond ik er weinig van. Het was langdradig want er gebeurde meestal helemaal niets. Waar je in een samenvatting nog enig tempo bespeurde, was die in het echt ver te zoeken. Voor het lezen van een boek was het echter weer te onrustig en zo zat ik mij min of meer te vervelen wanneer er zelfs in het publiek weinig gebeurde. Het publiek was eigenlijk vaak de het enige wat de moeite waard was om naar te kijken, maar ook daarvoor waren de camera en de televisie veel makkelijker.
Al met al is voetbal echt niet aan mij besteed. Ik houd veel van mijn voetbalminnaar, maar niet van voetbal. Als ik die twee nou maar gescheiden houd, gaat het met ons allebei helemaal goed.
©Hannie Stork
Geen opmerkingen:
Een reactie posten