Ademloos

Het was niet vandaag en ook niet gisteren, maar eens stond ik ademloos op 5300 meter op de flank van de Chacaltaya, hoog boven La Paz in Bolivia. Ademloos door het uitzicht, ademloos ook vanwege het gebrek aan zuurstof, geboeid door een aan de berg hangende hut, die werd uitgebaat door een wat verdwaalde Oostenrijker. Onwezenlijk in de sneeuw met onvoldoende adem om een paar meter omhoog te kunnen lopen.
Het was daar dat ik op reis het meest adembenemende toilet meemaakte. In een stal bij wat lama’s was een hokje met stro, het was de bedoeling dat mensen en lama’s daar hun behoeften deden. Onaards ook om daarna naar beneden te lopen, voor het vervoer uit, terwijl de wind en de hoge wolken op deze knisperheldere dag van achter laag over je hoofd hoorbaar naar voren schuiven. In de diepte meren, niet in te schatten hoe groot door de afstand, met prachtige diepe kleuren door de mineralen in het water.