Met "Het huis voor ongewenste meisjes' schetst Joanna Goodman een ingrijpend beeld van de misstanden in de Canadese weeshuizen van de jaren '50 en '60.
Soms heeft het iets gekunsteld, maar het is een ongelooflijk verhaal.
Quebec, 1950. Als Maggie op haar vijftiende zwanger raakt, dwingen haar ouders haar om het meisje ter adoptie af te staan. De rest van haar leven voelt Maggie het gemis.
De kleine Elodie komt in een door nonnen gerund tehuis terecht. Maar dan volgt een wetswijziging die bepaalt een psychiatrisch ziekenhuis meer subsidie ontvangt dan een weeshuis, met catastrofale gevolgen. Om dat geld op te strijken verklaart de kerk de kinderen in hun zorg tot geestelijk gehandicapten. Met één pennenstreek wordt een generatie aan verloren kinderen gecreëerd – en Elodie raakt net als duizenden anderen verloren in een hels schemerbestaan.
Moeder en dochter vechten ieder voor zich tegen een gemeenschap die hen als minderwaardig ziet, in de hoop zichzelf en elkaar terug te vinden.
Dit boek (eerste in het Nederlands vertaald) van de Canadese schrijfster is gebaseerd op ware gebeurtenissen. Het meeslepende en bij vlagen emotioneel rauwe verhaal van Maggie en Elodie wordt wisselend vanuit beide perspectieven verteld, met aandacht voor politieke en sociale ontwikkelingen uit die tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten