Het verhaal trok mij als een familiegeschiedenis die wordt uitgediept aan de hand van een stamboom.
Helaas is de helft van dit boek geneuzel over zijn eigen leven, dat niet zo veel voorstelt. Na de dood van zijn moeder duikt hij in de stamboom en zoeken in Oost Europa is lastig, de beschrijving daarvan leest goed. Het zichzelf vinden doet, naar mijn mening, af aan het verhaal van de zoektocht die op zich interessant is, maar daarvoor onderbroken wordt.
Als een in Nederland geboren kind van Hongaarse vluchtelingen liep ik rond met vragen over mijn afkomst. Helemaal nadat ik op vijftienjarige leeftijd had gehoord dat mijn familie Joods was maar dat ik daar beter over kon zwijgen. Vanwege mijn familiegeschiedenis vol trauma’s en geheimen kwam ik klem te zitten in het heden. Maar door het schrijven van dit boek heb ik niet alleen mijn voorouders maar ook mijzelf gevonden. Vlieg, mijn zwaluw gaat over grote levensvragen. Welke gevolgen hebben angst, woede en schaamte voor je liefdesleven? Hoe kun je door het vinden van nieuwe familieverhalen de verhouding met je overleden ouders alsnog in balans brengen? Kun je van grootouders houden die zijn gestorven voor je geboorte?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten