Op de thee bij zijn opa en diens vriendin wilde de jongeman het graag hebben over studeren.
Hij vroeg zich af of wanneer je een vakgebied koos dat vak ook de rest van je leven zou uitoefenen.
Nu had mijn partner, de opa in kwestie, zijn Hbo-niveau bij elkaar gestudeerd in de avonduren als ook ikzelf, al werkende. Wij vertelde hem graag dat alleen al het waarop je na een studie terecht kwam alle verschil kon uitmaken. Ja natuurlijk kun je gaan doen waarvoor je een studie hebt gedaan, en ja natuurlijk kon je er nog verder mee komen door bij te leren of specialisatie.
Maar met de studies die de kleinzoon noemde: psychologie, didactiek of pedagogiek wisten wij dat je daarmee in heel andere beroepsgroepen terecht kon komen.
Dat was een eye-opener voor hem.
De bottom line voor hem was toch hoeveel verdiende je met zo’n beroep. Hij dacht dat voor hem het belangrijkste was dat hij een baan kon krijgen waarmee hij genoeg verdiende voor een huis en een gezin.
Dat geld was wel een dingetje bleek uit de manier waarop hij dit vertelde.
Ik herinner mij dat ik en zijn opa ook dat wij ergens inrolde eind jaren ’60 nadat we niet geslaagd waren met onze eerste studiekeuze en verder rolde op de arbeidsmarkt, soms zelfs wat ongestructureerd, omdat er genoeg werk was.
Niemand had ‘geld’ dus werd dat pas belangrijk toen we een gezin gingen vormen.
Er kwam meer lijn in, maar we wilden ook leuk werk en gingen dan daarbij leren.
Dat iedereen als dat kon het beste aan het leren zou moeten blijven om verder te komen gaven wij hem ook nog mee.
Het was wat veel, maar volgens mij ging hij toch deels tevreden naar huis.
Hij had veel van dit soort gesprekken in zijn omgeving zei hij nog bij het weggaan.
Daarna hoorden we een heel groot tijdje niets, maar we waren wal benieuwd naar zijn uiteindelijke studiekeuze.
Rond het eindexamen wat later hoorde we dat hij Engels ging ‘doen’ op HBO nivo en dat hij eerst met vakantie naar Japan wilde. Dat ging wat lastig in tijden van corona.
Maar; als hij klaar was ging hij naar Japan om daar Engelse les te geven.
Van ons mag hij, als hij er maar wel genoegen aan beleefd.
En het loopt uiteindelijk toch altijd net even anders!
©Hannie Stork
Geen opmerkingen:
Een reactie posten