'De ontdekking'

56#2019
Waanzinnig boek, goed geschreven met een scheut humor, goede karaktertekeningen en een snelheid die maakt dat je door wilt met lezen. Het eindigt ook nog bevredigend, maar helaas dan is het uit.
Wachten op de volgende Harlan Coben!
Simon en Ingrid zijn wanhopig op zoek naar hun dochter Paige, die onder invloed van haar vriend Aaron aan de drugs is geraakt en van huis is weggelopen. Hun zoektocht voert hen naar de duistere onderwereld van drugs en criminaliteit. Als blijkt dat Aaron is vermoord en iemand het ook op Ingrid heeft voorzien, komt alles in een stroomversnelling.
Simon blijft vertwijfeld naar zijn dochter zoeken, weigert zich af te laten leiden en stelt daarbij zijn leven in de waagschaal. Dan ontmoet hij Elena Ramirez, een privédetective die is ingeschakeld om de verdwijning van een andere jongere te onderzoeken. Samen komen ze op het spoor van een sekte-achtige organisatie die het daglicht niet kan verdragen: Truth Haven, geleid door een man die zich The Truth noemt.

'Slaap'

55#2019
Onderdeel van de serie Joona Linna
Seriemoordenaar Jurek Walter slijt zijn dagen in een psychiatrische inrichting, waar hij al jaren in volledig isolement leeft. Maar als op een koude winteravond een van zijn laatste slachtoffers levend wordt gevonden, verandert de situatie volledig. Waar heeft deze doodgewaande jonge man de afgelopen dertien jaar doorgebracht?
De onverwachte getuigenis van de man zorgt ervoor dat de zaak opnieuw geopend wordt. De tijd dringt, levens kunnen worden gered. Maar iemand moet het vertrouwen van de seriemoordenaar zien te winnen.
Een risicovolle onderneming, maar de tijd dringt. Zeer spannende thriller met veel actie in korte hoofdstukjes. Rake beschrijvingen van gebeurtenissen en personages. Vooral het karakter van de griezelige Jurek, die zijn slachtoffers door angst en eenzaamheid geestelijk weet te breken, is perfect uitgewerkt. Het plot is wat lang en eindigt met een open einde. Wordt vervolgd. Een juweeltje in het genre.

''Het oordeel'

54#2019
Pete Banning is een van de meest geliefde inwoners van Clanton, Mississippi. Oorlogsheld, patriarch van een invloedrijke familie, herenboer, vader, goede buur en trouw lid van de Methodistische Kerk. Maar op een ochtend in 1946 staat hij vroeg op, rijdt naar het stadje, loopt de kerk binnen en schiet kalmpjes zijn vriend, de dominee Dexter Bell, dood. En alsof dat niet schokkend genoeg is: het enige wat Pete erover wil zeggen – tegen de sheriff, tegen zijn advocaat, tegen de rechter, tegen zijn familie en vrienden, en tegen de inwoners van Clanton – is "Ik heb niks te vertellen.' Hij is niet bang voor de dood en bereid zijn motief mee het graf in te nemen.
Een verbijsterende moord, een bizarre rechtszaak, en de diepe wonden die ze slaan in een kleine gemeenschap.
Het wordt in recensies zijn meest schokkende en aangrijpende boek genoemd. John Grisham neemt je mee op een ongelooflijke reis van het Amerikaanse Zuiden ten tijde van de rassenscheiding van Jim Crow, naar de jungle van de Filipijnen tijdens de Tweede Wereldoorlog; van een krankzinnigengesticht vol geheimen, naar de rechtszaal van Clanton, waar een wanhopige advocaat er alles aan doet om zijn cliënt te redden.
Hij wordt schuldig bevonden en geëxecuteerd op de elektrische stoel. Dit is deel een van het verhaal.
In dit stuk had ik al neiging tot afhaken. Het lijkt wel een heel droog verslag. Ik lees door, maar denk toch dat het pagina's scannen wordt. Deel twee gaat over zijn oorlogsverleden op de Filipijnen en deel drie behandelt de rechtszaak om schadevergoeding, aangespannen door de vrouw van de dominee. In dit laatste deel is ook te lezen hoe Petes twee kinderen omgaan met de dood van hun vader en dat Petes vrouw zich in een psychiatrische inrichting bevindt. Wie verwacht dat deel drie eindigt met een alles onthullende ontknoping, komt bedrogen uit. Het verhaal gaat uit als een nachtkaars en die ging achteraf gezien al uit met de executie. Waarom dit oorlogsverleden als flashback? Deze onlogische structuur maakt het boek tot een zwakke Grisham. Daar kunnen zijn goede vertelkunst, zijn sterk uitgewerkte personages en fraaie sfeertekening weinig aan veranderen. Geen goed boek dus!
Jammer dit had anders gekund! Dat het allemaal niet klopte en dat de moord zinloos was helpt er niets aan!

'Het geheim van Pembrooke Park'

54#2019
Julie Klassen neemt je in haar roman 'Het geheim van Pembrooke Park' mee naar een landgoed waar vreemde dingen gebeuren... Wanneer Abigail Foster en haar familie hun huis in Londen moeten verkopen vanwege financiële problemen, doet een advocaat hun een verbazingwekkend aanbod: ze mogen een landhuis betrekken dat al achttien jaar leegstaat. De Fosters treffen een vreemd tafereel aan in Pembrooke Park: het lijkt erop dat de vorige bewoners halsoverkop zijn vertrokken. De theekopjes vertonen sporen van opgedroogde thee, in de kasten hangen door motten aangevreten kleren en het poppenhuis is midden in een spel achtergelaten. De plaatselijke dominee verwelkomt de familie hartelijk en geeft Abigail een vreemde waarschuwing: pas op voor indringers die op zoek zijn naar de vermeende schat in Pembrooke Park. Zal ze de schat en de liefde vinden die ze al zo lang zoekt... of wacht haar een heus gevaar? Het speelt in de Regency periode, maar het taalgebruik is modern. Historische romantiek met een stukje spanning. Als tussendoortje prima.
De personen komen behoorlijk uit de verf.

'Ongenummerd'

Ongenummerd
Want door mij zelf geschreven, een bundel korte verhalen. Verhalen waarbij misdrijven net niet lukken, mensen die de buit kwijtraken, of dat het net anders afloopt dan je verwacht.
Het is in eigen beheer uitgegeven, net als de thriller van manlief Rob die eerder in deze blog te bewonderen was. Verdienen hoeven wij er niet aan, tenslotte worden wij door de 'Staat' gesubsidieerd in de vorm van de AOW en hebben daardoor tijd van schrijven.
Het gaat om het schrijfplezier.
Eigenlijk is dit mijn tweede, de eerste gaat alleen maar over mijn familie door de eeuwen heen en in brede zin.
Ik heb veel genoegen beleefd aan het schrijven ervan.
Nu de volgende.....

'Bambi'

53#2019
Good old Bambi. Wanneer ik dit voorlees sla ik altijd het stuk over wanneer zijn moeder wordt doodgeschoten. Als kind heb ik van de film een enorme angst voor vuur en brand opgelopen.
En trauma dat mij vanaf mijn zesde jaar dwars heeft gezeten. In de film was de brand nogal groots.
Eigenlijk had de film Stampertje moeten heten, dat is de echte hoofdpersoon.
Maar goed, ik vertel(lees dus niet voor) aan de hand van de platen en eindig lekker positief met de kinderen die Bambi met Filene heeft gekregen.

'Downton Abbey'

53#2019
Een boek met een verhaal. Het is een duur boek, maar via de kringloopwinkel kreeg ik het cadeau van mijn bonusdochter.
Na het plezier van de serie en het bezoek vorig jaar aan een van de kastelen waar de serie is opgenomen is het heel plezierig dit grote kijk- en leesboek in te kijken en te lezen.
Naast het verhaal en de verfilming bevat het boek ook diepte-interviews met de hoofdrolspelers, gaat in op het veranderende modebeeld en is rijk geïllustreerd met foto's van de locaties, spelers, filmset en meer.
Een must have voor de liefhebber, geschreven door de nicht van de regisseur, dus met veel inside-informatie.
Beginpunt is het jaar 1912, waarin de Titanic ten onder gaat. Ook de Eerste Wereldoorlog heeft impact op het leven op het landgoed. De stroom van intriges, romantiek en drama eindigt in 1925, het moment waarop duidelijk wordt dat het landgoed verkocht moet worden. In het boek wordt deze fantasiewereld grondig besproken, met beschrijvingen van alle interieurs en personages. Het boek neemt de lezers mee door alle kamers, 'upstairs' bij de familie en hun vrienden en 'downstairs' bij de bedienden. De verhaallijnen strekken zich soms uit tot de buitenwereld van het dorp, het district Yorkshire en de hoofdstad Londen.

De bibliotheek van mijn jeugd

Opening door burgemeester Van Tijn

In november 1953 kwamen wij in Amsterdam Slotermeer te wonen waar alles nog nieuw en kaal was en weinig faciliteiten.
Ik was 4.5 jaar oud en kon niet naar de kleuterschool omdat er door het grote aantal kinderen in die nieuwbouwwijken geen plaats was. Ik heb dan ook maar een half jaar op een kleuterschool gezeten voor ik naar de lagere school ging. Buiten spelen ging daar echter prima en mijn moeder las dagelijks voor. Volgens mij was ik een jaar of 7 toen de bibliotheek een piepklein filiaaltje opende op het eind van de Burgemeester Vening Meineszlaan bij de Slotermeerlaan.
Daar kreeg ik mijn eerste bibliotheekkaart, een oranje kaart met als nummer 777[echt waar!]. Het nadeel van zo’n klein filiaal was dat wanneer je op maandagmiddag was ingeschreven je ook alleen om maandagmiddag mocht komen.
Gelukkig duurde dat niet zo lang. Op woensdagmiddag kon je mij om twee uur voor de deur vinden, mijn armen netjes over elkaar want je kon  uitgekozen worden om te helpen stempelen…………
Thuis ook heel vaak bibliotheekje gespeeld. Boeken genoeg, we moesten er alleen netjes mee omgaan. Ik kreeg er twee keer een zusje bij zodat ik bij het voorlezen kon aanschuiven tot ik een jaar of 12 was. Zelf echt lezen leerde ik pas in de zomer tussen de 2e en 3e klas(groep3/4), omdat ik  niets begreep van de samenhang van de woorden in een zin.
Toen die hobbel was genomen heeft men mij nog maar zelden zonder boek in mijn handen, in mijn tas of koffer gezien. Ik lees alles wat los en vast zit desnoods de product- informatie op levensmiddelen.
Je kunt er ook prettig oost-indisch-doof bij lijken te zijn als je moeder een opdracht geeft.
Het filiaal is later verhuisd naar de Slotermeerlaan en daar zat iedere woensdagmiddag een ‘kwekeling’ als oppas in de leeszaal. Om ons rustig te houden [zo zie je maar, het is van alle tijden] en ons te weerhouden in ‘volwassen’ naslagwerken ‘foute’ plaatjes te bekijken.
Ik ben lid geweest tot ik een jaar of 18 was[klinkt bekend nietwaar]. Twee jaar later ben ik bij de bibliotheek in dienst gekomen en ja, toen hoorde het bij de baan, dat lidmaatschap…….en met lezen zal ik nooit stoppen…..

© Hannie Stork