Lopend in de gruwelijke stank in de zomerzon, machteloos
Ik wil niet kijken, dus ik loop snel door. De honger knaagt aan mijn lijf, er is niets meer.
Geen graan, geen echt voedsel, geen mannen. Wie begraaft wie.
Nee, dit kan niet, ik mag mijn ogen er niet voor sluiten. Het zijn er teveel.
Thuis wacht er niemand meer, het maakt allemaal niets meer uit. Wie overleeft dit nog.
We zouden alleen nog kunnen kiezen waardig te sterven en onze doden begraven.
“Hé buurvrouw”
Zij wil niet kijken, maar blijf haar aanroepen.
“Buurvrouw, we moeten iets. Gaat je mee, samen kunnen we meer vrouwen vragen te helpen”
“Ik ben te zwak buur”, zegt ze terwijl ze wegduikt in haar donkere sjaal
“Maar dit kan niet, we kunnen meer dan we denken”
We lopen nu samen verder langs de doden, er liggen er velen.
We spreken meer vrouwen aan. Er lopen alleen nog oude vrouwen op straat.
Sterk omdat we gewend zijn aan ontberingen en weinig voedsel.
De tsaar of Stalin, maakt weinig uit voor de armen.
Ik roep ze allemaal aan, tot we een groep hebben. We verzamelen met moeite de doden.
Ik probeer daarbij aanwijzingen te geven. Hen aanraken kan ik zo vermijden evenals de stank die vrijkomt bij het meeslepen van de lichamen.
Op een kaal stuk land in de buurt komen we samen en graven met resten hout en blote handen.
Het duurt lang om met oude moede lijven een greppel te graven.
Maar onze waardigheid en trots gebieden ons onze doden een graf te geven.
We vinden bovendien dat de stank anders niet te harden is.
© Hannie Stork
Geen opmerkingen:
Een reactie posten