Keuze

 Keuze

Ja, het moest er maar van eens van komen. Een kat voor het gemak.
Geen kitten, maar een volwassen kater uit het asiel. Planmatige aanpak nu, dus eerst naar de dierenwinkel. Een kattenbak, grit, voer en een transportbox. Een kattenuitzet.
Op mijn vrije dag met de bus naar het asiel aan de Polderweg. Vooraf had ik bedacht wat ik voor kater wilde, een rode die Castro zou gaan heten of een grijze die de naam Zeno was toebedeelt.
Er was veel keus, maar niet de mijne. Ik had mij voorgenomen weer naar huis te gaan als ik niet zou slagen. Iedere veertien dagen waren er tenslotte weer nieuwe om uit te kiezen.
Ik had de deurkruk al in mijn hand.
“Heeft u de kat in het hok achter de deur al gezien?” zei het meisje van het asiel en deed meteen achter de deur het deurtje van het hok daar open zodat wij kennis konden maken.
Het was een hij en hij was zwart. ‘Oh nee!’, dacht ik.
Niet bang, wel voorzichtig kwam hij naar buiten en wij maakten kennis.
Tsja, wat nu. Hij was niet wat ik op het oog had toen ik hierheen kwam, maar ik heb ook maar een klein hartje en hem niet accepteren was eigenlijk geen optie.
Het meisje kwam terug en prees hem aan en zei te zien dat er al een band was ontstaan, die er toen(nog) niet was.
Ik zwichtte en nam hem mee. Hij had een onmogelijke naam gekregen als aanlopertje bij het politiebureau. ‘Bonnie’ vreselijk!
Hij zat op een handdoek in de draagbox bij mij op schoot in de bus. Nu moest ik hem een nieuwe naam geven, anders zou deze zwarte weer Droppie (eerdere kat) of  Moortje gaan heten. Maar ja, het was geen Castro of Zeno. Wat nu?
Bijna thuis viel me in dat mijn eerste hond Adam heette. De naam die daar wel bij kon horen was Abel. Abel was dus een goede naam voor deze kat, logisch nietwaar?
Het meisje had nog zo gewaarschuwd dat hij schuw kon zijn en drie dagen onder de kast kon gaan zitten en niets van mij moest weten in het begin.
’s Avonds tegen tien uur lag meneer spinnend in mijn linkerarm, kop op mijn schouder.

Voor hem was het duidelijk, hij was thuis!