50#2020
Nora Roberts heeft met deze trilogie 'De bron' een ergere situatie beschreven in roman-vorm als waar wij nu in zitten. Troostrijk, nee. Het distopische verhaal komt iets te dichtbij als je wat somber bent. Toch lees je door. Het is goed geschreven en ergens moet er een lichtpunt komen en dat komt er dan ook.
Het begon allemaal op oudejaarsavond.
De ziekte kwam plotseling en verspreidde zich snel. De angst verspreidde zich nog sneller. Binnen een paar weken viel alles uiteen: het elektriciteitsnet haperde, de overheid en rechtsstaat vielen om, en meer dan de helft van de wereldbevolking was dood.
Waar orde was, is nu chaos. Waar de macht van wetenschap en technologie afbrokkelt, komt magie in hun plaats. Soms goede, zoals de magie die Lana Bingham gebruikt in de loft waar ze met haar geliefde Max woont. Soms ondenkbaar kwade magie, die overal kan huizen – om de hoek, in stinkende tunnels onder de rivier – of in degenen van wie je het meest houdt.
Met niemand om te vertrouwen behalve elkaar, ontvluchten Lana en Max het vernielde New York. Ze zijn niet de enigen. Over het hele land proberen reizigers naar het westen te vluchten. Maar in een wereld van overlevenden waar iedere vreemde een vriend of vijand kan zijn, weet niemand precies waar ze naartoe vluchten, of waarom. En er wacht hen een doel dat hun levens, en de levens van alle overlevenden, voorgoed zal veranderen.
Het einde is gekomen. Nu gaat het beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten